Evet, telmih ve işaret ise yolun etrafını temaşa ile tenezzüh etmek içindir. Kasd ve taleb ve tasarruf için değildir. Demek mütekellim onda mesul olmaz. Eğer istersen bu beyitlerin içlerine gir. Bir derece seyre şayan noktalar vardır:
İşte, çal olan atına binmiş, nazenin karşısında gençlenmek isteyen ihtiyar babanın sakalının içine bak, belâgatın çok anahtarlarını bulacaksın. Al kapıları aç, işte: (1) قَالَتْ كَبِرْتَ وَ شِبْتَ قُلْتُ لَهَا ۞ هٰذَا غُبَارُ وَقَايِعِ الدَّهْرِ
Yani: "Dedi: “İhtiyar oldun.” Dedim: “Değildir; belki mesaib-i dehrin gürültüsünden, ayakları altında çıkıp sakalıma konmuş bir beyaz gubardır.”
Hem de: وَلَا يُرَوِّعْكِ اٖيمَاضُ الْقَتٖيرِ بِهِ ۞ فَاِنَّ ذَاكَ ابْتِسَامُ الرَّاْىِ وَالْاَدَبِ
Yani: Sakalımın beyazlanmakla parlaması seni korkutmasın. Zira nur-u mütecessim gibi dimağdan erimiş sakaldan mecra bulup kendini gösteren fikir ve edebin tebessümüdür.
Hem de: وَعَيْنُكَ قَدْ نَامَتْ بِلَيْلِ شَبٖيبَةٍ ۞ فَلَمْ تَنْتَبِهْ اِلَّا بِصُبْحِ مَشٖيبٍ
Yani: Gece gibi gençlikte gözün nevm-i gaflete dalmış, ancak subh-misal olan sakalın beyazıyla uyanabildi.
Hem de: وَكَاَنَّمَا لَطَمَ الصَّبَاحُ جَبٖينَهُ ۞ فَاقْتَصَّ مِنْهُ وَخَاضَ فٖى اَحْشَائِهِ
Yani: Ciriti istemek yolunda, sabah, atımın yüzüne yed-i beyzasıyla bir tokat vurdu. Atım dahi kısasını almak için tayyar olan subha erişti, yere vurdu, içinde dört ayağıyla gezindi. Demek atım çaldır.
Hem de: (2) كَاَنَّ قَلْبٖى وُشَاحَاهَا اِذَا خَطَرَتْ ۞ وَقَلْبَهَا قُلْبُهَا فِى الصَّمْتِ وَالْخَرَسِ
Yani: Kalbim maşukumun kemeri gibi hareket ve hışhış etmekte; onun kalbi ise onun bileziği gibi sükûn ve sükûttadır. Demek beli ince, bileği kalın olduğu gibi; kalbim müştak, onun kalbi müstağnidir. Demek hüsn ve aşkı ve istiğnayı ve iştiyakı bir taş ile vurmuştur.
