(İstanbul’da hadiseyi gören Risale-i Nur

talebelerinin mektubundan bir parçadır)

   Aziz kardeşlerim,

    لَهُ الْحَمْدُ وَ الْمِنَّة   dün, Nur’un manevî bir fütuhatı, bütün azamet ve dehşetiyle İstanbul’da görüldü. Küfr-ü mutlakı dünyaya, hususan âlem-i İslâma yerleştirmek isteyen bir cemiyet ve onun naşir-i efkârı ve mürevvic-i âmali olan bir-iki gazete matbaası ve kütüphanesi darmadağın edilerek; dinsiz yaptık, komünist yaptık zannedilen gençlik ve mekteplilerin ağzıyla ve harekâtıyla ve fiilleriyle protesto edildi. “Kahrolsun komünistlik!” diye beddualar edildi. Bu cemiyetin, binler lira maddî, milyonlar lira da manevî zararı oldu. Ve üzülen bizlere, kalbimiz ve ruhumuzla çok alâkadar bir şahs-ı manevî:

“Ey Nurcular! Şimdi maddî imkân hasıl olmuyor diye üzülmeyiniz! Nur’un fütuhatı geniş bir sahada devam ediyor. Küllî bir muvaffakiyet hasıl oluyor.” Vesaire, vesaire diye bağırdı.   هٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبّٖى

***

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Size, manidar ve acib ve Risale-i Nur’un talebeleriyle ve Risale-i Nur’a ve Ayetü’l-Kübra’nın kerametiyle ve ehl-i dünyanın ilişmek niyetleriyle alâkadar karşımda eskiden belediye bulunan hükûmet dairelerinden birisi, hiçbir şey kurtulmayarak, hiç görmediğimiz acib bir parmakla gecenin en soğuk bir vaktinde üç saat Cehennem gibi yandığı halde; tam bitişiğinde, Risale-i Nur’un Çalışkanlar’ından bir talebesi, yine iki kardeşinin, masum Ceylân'ın sermayelerinin kısm-ı âzamı bulunan büyük mağazaları, o yangın yeri ile iki küçük dükkân fasıla ile o dehşetli yangın bütün şiddetiyle mağazaya doğru gelirken biçare Ceylân yanıma geldi, dedi: “Biz yanıyoruz, mahvolduk.” Ben de iki gün evvel mağazalarında bulunan Ayetü’l-Kübra’nın bir kısım matbu nüshalarını yanıma getirmek için söyledim, fakat getirmedi. Demek o ateşi söndürmek için orada kalmıştı. Ben de Risale-i Nur’u ve