Saniyen: Bu günahkâr, âdi, âciz, kusurlu, liyakatsız, miskin, tenbel talebenizi Risale-i Nur’un hakaik-ı kudsiye-i imaniye ve Kur’aniyesine en sevgili Üstadın terbiye-i maneviye ve maddiyesine mazhar buyuran Cenab-ı Erhamürrahimîne hadsiz şükrediyorum. اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ هٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبّٖى
Sevgili Üstadım! Terbiye-i maneviyenizin âsarını her vakit bize ihsas eden Rabb-ı Rahîmime ne kadar şükretsem yine azdır. Tahdis-i nimet olmak üzere şunu da arz etmek isterim ki: Hastalığımdan müşteki değilim. Çünkü lillahilhamd nur-u aynım ve sürur-u ruhum ve gıda-i kalbim olan Risale-i Nur’un hakikatlerini bilfiil ve bittecrübe ders almama sebep oldu.
Hem hakikaten ömrün kırkıncı sene-yi devriyesinde müthiş bir tarzdaki maddî ve manevî hastalıklarıma her bir ricasında ruha ve kalbe binler nur-u tevhidi ve ziya-yı teselliyi serpen İhtiyarlar Risalesi, hem her bir devasında bînihaye şifa-i manevî bulunan Hastalar Risalesi, hem on bir kelime-i kudsiye-yi tevhidiyenin pek harika ve emsalsiz bir tarzda tılsımlarını keşfeden ve her bir cümlesinden nur-u tevhid fışkıran Yirminci Mektub, hem hakaik-ı imaniyenin en son ve en müşkil ve en derin ve bütün filozofları, hattâ hükema-i İslâmiyeyi dahi hayrette bırakan çok mühim muammaları halleden Yirmi Dördüncü Mektub, hem kalbin bütün manevî yaralarına kudsî bir tiryak olan On Yedinci Söz ve emsali Risaleler pek harika bir tarzda imdadıma yetişti ve tedaviye başladı ve bana şöyle bir kanaat-i kat’iye verdi ki:
Güya Risale-i Nur, ezcümle mezkûr risaleleri hem ben, hem hastalık münasebeti ile yanıma gelenler ders alsınlar diye rahmet-i ilâhiye tarafından hastalandırılmışım.
Evet, sanki, sevgili, müşfik Üstadımız, İhtiyarlar Risalesini gençlere, Hastalar Risalesini sıhhatta olanlara yazmış.
Salisen: Orada bulunan ve sevgili Üstadımızın kıymettar hizmetinde bulunan muhterem arkadaşlarımıza, hem birer birer selâm, hem bayramlarını tebrik ederim. Sevgili Üstadımızın ellerinden, kardeşlerimizin gözlerinden öperim.
اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى
Çok kusurlu ve hasta talebeniz
Mehmed Feyzi
