gelecek zannıyla kendini intihar edecekti ki, tab’ettiği bir küçük Risaleye zarar gelmesin. Sonra Üstadı onu men’etti ve küçücük bir hadise oldu ve ikisi de barıştırıldı.

   Halbuki bir Üstadın on tane fedakâr talebesi bulunsa (hatta biri selâm etmiş, tokat vurulmuş, biri elini öpmüş tahkir edilmiş) hiçbir fedakârı, asayişe ilişmemek için sükût etmişler. Said’den işitmişler ki: Benim yüz ruhum olsa asayişe feda ediyorum. Onun için  وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرٰى  kanun-u esasiyesiyle; beş cani yüzünden doksan masuma zarar gelmemek, bir cani yüzünden on masum çoluk-çocuk, peder ve validelerine zulüm etmemek için, Risale-i Nur iman hizmetiyle beraber asayişi tamamıyla temin edip herkesin kalbinde fenalığa karşı bir yasakçı bırakıyor. Ben de bin ruhum olsa, Kur’an’ın bu kanun-u esasiyesine feda ettiğimi Tarihçe-i Hayat ispat ediyor ve meydandadır. Mahkemeler de kabul etmişler.

   Hattâ tezahüre bir riyakârlık, bir hodfuruşluk, bir enaniyet manasını verip halklarla görüşmeyi de terk ettiği ve rahmet-i ilâhînin ihsanı ile sesi de kesilmiş ki, dostlarla görüşmeye mecbur olmasın ve hatırları da kırılmasın.

Said Nursî

* * *

(Müdde-i umumîler hakkında Üstadımızın garib bir hâlet-i ruhiyesini beyan etmek zamanı geldi)

   Bana dedi ki:

   “Otuz-kırk sene bu tazyikatımda hukukullah manasında olan hukuk-u amme namındaki vazifelerle muvazzaf olan savcılar ekser hapislerimde, nefyimde şiddetlerini gördüğüm halde onlara karşı bir hiddet, bir küsmek bana gelmiyordu. Sonra görüyordum: Onların zâhirî şiddetine sebep olan kusurları kendilerinde görmüyordum. Fakat, çok defa bir zaman sonra, kader-i ilâhînin başka kusuratıma binaen şefkat tokadının öyle savcıların eliyle geldiğini gördüm. Kader adalet yaptığı için o şefkat tokadını ruh ve kalbimle kabul ettim. Zâhirî sebebe binaen savcıların şiddetini helâl ediyorum. Şimdi Cenab-ı Hakka şükür, o müdde-i umumîlerin bir kısmı, vazifeleri