geldi ki; ekser hayatımdaki zahmetlerde bir inayet ve rahmet cilvesi bulunduğu gibi inşaallah bunda da o cilve-i rahmet var ki, cinnî ve insî şeytanların ve dinsizlerin seni zehirlendirmek ve susturmağa çalışmaları, vazifenin tamam olmasına ve istirahatine rahmet-i ilâhiye bir vesile oldu ki, geçen sene İşaratü’l-İ’caz tefsiri ve Mesnevî-i Arabî’yi bir sene müddetle ders vermeye başlamıştım. Gizli düşmanlarım cinnî ve insî şeytanlar, beni susturmağa desaisleri ile çalıştıkları halde, rahmet-i ilâhiye hem İşaratü’l-İ’caz’ın, hem Mesnevi-i Arabî’nin Türkçesini ihsan ettiğinden ve Risale-i Nur da ekseriyet itibariyle kendi kendine ders verip muallimlere ihtiyaç bırakmadığından, bu tedris vazifemde bana istirahat ve tebrik nev’inde bir ihsan-ı ilâhî olarak bu acib hastalık benim istirahatime medar oldu. Hem benim ruhuma geldi ki: Senin binler, belki yüzbinler Saidcikler, senin bedeline ders verecek ve konuşacaklar var. İhsan-ı ilâhî ile Risale-i Nur, başka ilimler gibi meşakkatli derslere muhtaç değil.  فَاِنَّكَ مَحْرُوسٌ بِعَيْنِ الْعِنَايَةِ  Gavs-ı Geylâni'nin (k.s.) kerametkârane cümlesi, en dehşetli zaman gibi, bunda da ayn-ı hakikat olduğu görüldü. Hem azamî ihlâsın zedelenmemek için şimdi düşmanlar da, dostlara inkılâb ettiği bir zamanda sohbet etmek, konuşmak; bu dünyada da uhrevî hizmetlerin bir güzel ve fani meyvelerine vesile olabilir. O vakit; azamî ihlâs ki, hiçbir şeye âlet olmayacak. Hem vazife-i ilâhiyeye karışmamak için kader-i ilâhî hakkımdaki bu şiddetli hâlete aleyhimde değil, lehimde olarak fetva verdi, müsaade etti. Ben yanımdaki vasiyetnamemdeki evlat kabul ettiğim küçük evlatları tevkil ediyorum. Onlarla konuşanı benimle konuşmuş gibi kabul ediyorum...

اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى

Kardeşiniz

Said Nursî

   Üstadımızın bu hastalığı gösteriyor ki, gizli dinsizler konuşturmamak için bir ilâç bulmuşlar, yedirmişler. Elhasıl; Üstadımızın musafahadan, sohbetten ve konuşmaktan men’edildiğini biz de görüyoruz...

Üstadımızın hizmetinde bulunan

Tahirî, Zübeyr, Ceylân, Hüsnü, Bayram

***