بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ
En mühim bir mahkemede son sözüm olarak “Mahkeme-i Kübra’ya Şekva” namıyla yazılan ve Tarihçe-i Hayat’ta birkaç defa neşrolunan ve mahkemede iken Ankara makamatına, temyiz mahkemesine ve mahkeme reislerine gönderilen şekvanın sebebi o hadisenin acib, garib, küçük bir numunesi bu defa aynen başıma geldiği için, o Mahkeme-i Kübra’ya şekvaya bir haşiyecik olarak beyan ediyorum:
İki gün evvel çok müştak olduğum ve eski zamanda Anadolu medrese-i ilmiyesi hükmünde olan Konya’ya üç sebep bahanesiyle;
Birisi: İki hakikatlı Nur kardeşim fakir halleriyle beraber büyük bir masrafa girip İzmir mahkemesine gitmişler. Dönüşlerinde yanıma uğradılar. Ben de onları kısmen masraftan kurtarmak için, hususî otomobilim ile Konya’ya kadar beraber almak.
İkincisi: On beş sene benim yanımda okumuş ve yirmi seneye yakın müftülük etmiş ve kırk seneden beri bir tek defadan başka görmediğim ve bütün kardeşlerim, akrabalarım içinde hayatta bir o kalmış olan kardeşimi ve çocuklarını ziyaret etmek ve onlarla görüşmek.
Üçüncüsü: Eski Said'in ve Yeni Said'in mühim üstadlarından olan ve onun müridleri olan Mevlevilerin her yerde Risale-i Nur’la alâkadarlıkları cihetiyle çok alâkadar olduğum ve İmam-ı Rabbanî, İmam-ı Gazalî gibi mühim bir üstadım olan Mevlâna Celâleddin'i ziyaret için gitmiştim. Hem Tarihçe-i Hayat’ta insanlarla görüşemediğime dair neşredilen yazı ki; “Ziyaretçilerle görüşemiyorum”. Nasıl ki, hediyelerden men’etmek için Cenab-ı Hak hastalık verdiği gibi, bu hürmetkârane ziyaret de bir nevi hediye-i maneviye olduğundan, sesim kesilip bir eser-i inayet olarak konuşmaktan men’ olunduğumdan, kardeşimin evine dahi gidemedim ki, konuşmayayım...
Hiç olmazsa Konya’da iki-üç gün kalmak zarurî iken, mecburi olarak bir saat içinde namazımı kılıp dönmüşüm. Fakat orada bana birdenbire öyle bir vaziyet verildi ki, bütün gazetelerde neşrettiler. Kırk senedir bir defadan başka görüşmediğim kardeşimin evine dahi gidip görüşemediğim ve konuşamadığım halde, sanki binler adamlarla görüşmüşüm gibi muamele gördüm.
