بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

   Isparta’da müsadere edilen Zülfikâr ve Asâ-yı Musa ve makine için mahkemeye ve zabıtaya deyiniz ki: Bunların nüshalarının teksiri hariç içindir, harice gönderilecektir. Madem şimalde üç devlet Kur’an’ı kabul edip mekteplerine ders vermeğe başlamışlar ve madem Hindistan bu hükûmetten, bizden iki milyon liralık Kur’an-ı Kerim istedi ve madem Zülfikar ve Asâ-yı Musa eczalarını iki-üç mahkemeniz ve feylesoflarınız ve alimleriniz onları tedkik ettikten sonra ittifakla beraetimize karar verip bu kitabları takdir ve tahsin etmişler ve madem bu iki eser Kur’an’ın iki keskin kılıncı ve iki parlak hüccetleridir ve en muannidleri de teslime mecbur ediyor. Ve madem bu iki eser dehşetli tahripçi anarşistliği susturan, şimalden gelen dinsizliğin cereyanına karşı tam mukabele edebilir bir kuvvette olduklarını binler ehl-i tahkik ve ehl-i fen şehadet ediyorlar ve madem şimdi hükûmet Kur’an’ı ve din derslerini mekteplerde okutturmak için emretmiş. Elbette bize karşı bu muamele emsalsiz ve keyfi bir zulüm ve vatana ve millete ve asayişe, vicdana bir cinayettir. Biz istemiyoruz ki, dünya siyaseti bize bulaşsın; yoksa haberiniz olsun ki, biz hakkımızı tam müdafaa edebiliriz, bizi mecbur etmeyiniz.

Emirdağı’nda mukim

Said Nursî

***

بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

VASİYETNAMENİN BİR ZEYLİ

   Eşref Edib’in neşrettiği Tarihçe-i Hayat’ın otuzuncu sahifesindeki Said’in hususiyetlerinden altı numunesinden yedinci numunesi ki, mukabelesiz hediyeyi ömründe kabul etmemek, kanaat ve iktisada istinaden, şiddet-i fakrıyla beraber altmış-yetmiş sene evvelki kendi talebelerinin tayinatını da kendisi verdiği acib vaziyetin şimdi bir misali ve bir sırrı kaç senedir anlaşıldı diye vasiyetnamenin ahirinde bunu yazmanın zamanı geldi.