noktasında gidiyorsun. Halbuki şimdi garblılara benzemek lâzım.

   Dedim: O vilâyat-ı şarkiye âlem-i İslâmın bir nevi merkezi hükmünde, fünun-u cedide yanında ulûm-u diniye de lâzım ve elzemdir. Çünkü: Ekser enbiya Şarkta ve ekser hükema Garbta gelmesi gösteriyor ki, Şarkın terakkiyatı din ile kaimdir. ^(Haşiye)  Başka vilâyetlerde sırf fünun-u cedide okuttursanız da, Şarkta herhalde millet, vatan maslâhatı namına, ulûm-u diniye esas olmalıdır. Yoksa Türk olmayan müslümanlar, Türk’e hakiki kardeşliği hissedemeyecek. Şimdi bu kadar düşmanlara karşı teavün ve tesanüde mecburuz.

   Şimdi ben zehir hastalığı ile ziyade rahatsız vaziyette ve çok ihtiyarlık sebebiyle elli beş senelik bir gaye-i hayatımı görüp takip etmekten mahrum kaldığım gibi, Ankara’ya gidip Şark terakkiyatının anahtarı olan bu müesseseye çalışanları ruh-u canımla tebrik etmekten dahi mahrum kalıyorum.

   Yalnız otuz beş sene evvel Ebuzziya Matbaasında tab’edilen Münazarat ve Saykalü’l-İslâmiye namındaki eserim elbette maarif vekilinin nazarından kaçmamış. Benim bedelime o eser konuşsun. Ben hayatımdan ümidim kesilmiş gibiyim. Fakat o azim üniversitenin temelleri ve esasatı ve manevî bir programı ve muazzam bir tedrisatı nev’inden Risale-i Nur’un yüz elli risalesini kendime tevkil ediyorum. Bu vatan ve milletin istikbalinin fedakâr genç üniversite talebelerine ve maarif dairesine arz edip bu meselede muvaffakiyete mazhar olan Tevfik İleri'nin bu biçare Said’e bedel Risale-i Nur’a himayetkârane sahip çıkmasını rahmet-i ilâhîden niyaz ediyorum.

Çok hasta, çok ihtiyar, garib, tecrid içinde

Said Nursî