O kendini bildirmeyen zatın şüphe ettiği

   İkinci Mesele: Pekçok Nurcuların haddimden yüz derece ziyade hüsn-ü zanlarıyla benden zannettiği medar-ı iftihar sıfatları yüz defa onların hatırlarını kırıp reddetmiştim. Fakat yirmi sekiz sene siyasetçiler Risale-i Nur’un sırf imanî ve uhrevî mesleğini, şimdiki medenileşmek fikirlerine müsait görmediklerinden yirmi sekiz senedir hapislerle, mahkemelerle, tarassutlarla, asılsız isnadlarla Nurcuları ürkütmekle ve beni çürütmek cihetiyle Risale-i Nur’u neşrettirmemek için emsalsiz bir vaziyete düşmüştüm. Yarım ümmî ve ittiham altında ve Nur şakirdlerini bütün bütün kaçırmamak için bana karşı medhi, şahsımdan reddedip medhiniz Nurlara ait olabilir. Ve gördüğünüz meziyetler benim değil Risale-i Nur’undur. O da Kur’an-ı Hakîmin bir hakikatının bir tefsiridir. Ve her asırda dine ve imana tam hizmet eden mücedditler geldikleri gibi, bu acib ve komitecilik ve şahs-ı manevî-i dalâletin tecavüzü zamanında bir şahs-ı manevî müceddit olmak lâzım gelir. Eski zamana benzemez. Şahıs ne kadar da harika olsa, şahs-ı manevîye karşı mağlûb olmak kabildir. Risale-i Nur’un o cihette bir nevi müceddit olması kaviyen muhtemel olduğundan o sıfatlar, hâşa, benim haddim değil, belki mükerrer yazdığım gibi, benim hayatım Risale-i Nur’a bir nevi çekirdek olabilir. Kur’an’ın feyziyle, Cenab-ı Hakkın ihsanıyla o çekirdekten Risale-i Nur’un meyvedar, kıymettar bir ağaç hükmüne icad-ı ilâhî ile geçmesidir. Ben bir çekirdektim, çürüdüm, gittim. Bütün kıymet Kur’an-ı Hakîmin manası ve hakikatlı tefsiri olan Risale-i Nur’a aittir.

   Kendini bildirmeyen zatın,

   Üçüncü Şüphesi: Büyük Cihad’ın ve Sebilürreşad’ın neşrettiği gibi ben ilân etmişim ki; dine, imana hizmeti ve Risale-i Nur’u; değil dünya siyasetine, belki kemalât-ı maneviye ve makamat-ı âliyeye âlet edemediğim gibi.. herkesin hoş gördüğü saadet-i uhreviye ve Cehennemden kurtulmaya vesile etmemek ve yalnız emr-i ilâhî ve rıza-ı ilâhîden başka hiçbir şeye âlet etmemek bu zamanda Nur’un hakiki kuvveti olan sırr-ı ihlâs-ı hakikiyi muhafaza etmeye beni mecbur etmiş ki; Sıddık-ı Ekber (r.a.) dediği gibi: “Mü’minler Cehenneme gitmemek için Allah’tan isterim, benim vücudum Cehennemde büyüsün ki, onların yerine azab çeksin” diye söylediği kudsî fedakârlığının bir zerresini ben de kendime kazandırmak için, iman ile Cehennemden birkaç adamın kurtulmaları için Cehenneme girmeyi kabul ederim demişim. Zaten ibadet, Cennete girmek ve Cehennemden kurtulmak için kılınmaz, bozulur. Belki rıza-yı ilâhî ve emr-i rabbanî için yapılır.