Bu sene hacıların az olmasına çok esbab var iken, yüz seksen binden ziyade hacıların o kudsî farizayı ve din-i İslâm’ın kudsî ve semavî kongresi olan bu hacc-ı ekberi büyük bir bayramın arefesi noktasında olarak bütün ruh u canımızla tebrik ediyoruz.

اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى

Hasta kardeşiniz

Said Nursî

* * *

EMİRDAĞI’NIN MANİDAR BİR HATIRASI

   Beş seneden beri teneffüs için Emirdağı’nın etrafında faytonla gezdiğim zaman garip bir tarzda, bir yaşından yedi yaşına kadar küçücük çocuklar, valide ve pederlerine karşı gösterdikleri alâkadan ziyade bir iştiyakla faytonuma koşup elime sarılıyorlardı. Hattâ bir iki defa fayton altına düşüp harika bir tarzda zarar görmeden kurtuldular. Hattâ hiç beni görmeyen, bilmeyen bir ve iki, üç yaşında çocuklar yalın ayak, dikenler içinde koşa koşa faytona yetişiyorlar. Büyük adamlar gibi temenna edip, “Elinizi öpelim” derlerdi. Bu hâle hem ben, hem kardeşlerim ve görenler hayret ediyorduk. Bu hâl bir mahalleye mahsus değil, her tarafta, hattâ köylerinde aynı hâl devam ediyordu.

   Beni aldatmayan bir hatıra-i hakikat ile benim ve arkadaşlarımın kanaatimiz geldi ki, bu masum taifenin masumiyetleri cihetiyle, sevk-i fıtrî denilen bir hiss-i kablelvuku ile, Risale-i Nur’un bu memlekette masum çocuklara ve kendilerine çok menfaati olacak diye, akıl ve fikirleri derketmediği halde, o masumane his ile Risale-i Nur’un manası itibariyle tercümanına, annesine yalvarmasından ziyade bir iştiyak ile koşuyorlardı.

   Biz de bir hiss-i kablelvuku ile hissediyoruz ki, ileride bu küçük masum mahlûklarda büyük Nurcular çıkacak. Ve ileride Nur’un has şakirdleri olacak ki, bu vaziyeti gösteriyorlar.

   Ben de bu nevi küçücük masumları, evlâdım olmadığından evlâd-ı maneviye olarak dualarıma umumen dahil ettim. Her sabah bunları da Nur talebeleri ile beraber dualarımda yâd ediyorum.