“lâm”, ilm-i sarfça bir manası ihtisas ve istihkaktır.  اَلْحَمْدُ  deki “elif, lâm” bir manası istiğrakdır. Demek bütün hamdler Allah’a mahsustur. Demek tevhidi, kat’i ifade ediyor.

    رَبِّ الْعَالَمِينَ  lâfzında hem adalete, hem nübüvvete işaret var. Çünkü, on sekiz bin âlemin zerreden ve zerrelerden, sineklerden tut, tâ bin defa zeminden büyük seyyareler ve yıldızlara kadar gayet mükemmel bir muvazene, bir intizam, bir mükemmel terbiye, gayet mükemmel bir adalet-i kübrayı gösteriyor.

   Nübüvvete işareti ise: Madem nev-i beşerin fıtrî kuvvelerine sair hayvanat gibi had konulmamış, ondan tecavüzat çıkmış. Hem insan; maddî olduğu gibi, maneviyat cihetinde de bütün kâinatla alâkadar olmasından, hilkat-i kâinattaki hikmet-i âliye-i beşeriyeti, nizam ve intizam altında olan çekirdek hükmünde olan istidadatı inkişaf ettirmekle emanet-i kübra vazifesini yapmak cihetiyle nübüvvet zaruridir ki:  رَبِّ الْعَالَمِينَ  ’deki  عَالَمِينَ  içindeki yüksek makamını bulabilsin ve halife-i zemin olup melâikeye rüçhaniyetini gösterebilsin.

   Ve  مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ  cümlesi ise, haşri tasrih ediyor. Çünkü: يَوْمِ الدِّينِ  yani; din günü ve ceza günü ve maneviyat günü demek; nasıl dünya; maddîyat ve maddî harekâtın ve amellerinin günüdür. Elbette o harekâtın neticelerini ve o hizmetlerinin ücretlerini ve o maneviyatın semeratlarını belki o faniyat ve zâilatın baki ve daimî eserlerini ve âlem-i misal sinemasıyla ve fotoğrafıyla alınan umum o faniyat ve zâillerin sahife-i amellerini gösterecek ve neşredecek bir gün gelecektir diye ifade ediyor.

     بِسْمِ اللّٰهِ , اَلْحَمْدُ لِلَّهِ  cümleleri gibi Kur’an’da ekseri yerlerinde böyle dört unsur-u esasiye içinde görünebilir. Meselâ: اِنَّا اَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرُ  bir sadef gibi bu dört cevahir içindedir. Dikkat etsen görürsün. “Biz sana verdik Kevser’i”. Yani, Zat-ı Zülcelâl’in seni nübüvvetle ve maddî ve manevî temin-i adaletle müşerref ettiği gibi, Cennette Kevser’i ihsan ediyor.