İsterdi ki, o beyt yıkılıp şöhreti sönsün,

Halk Kâbe’yi terkederek, kiliseye dönsün.

İsterdi ki; çeksin doğacak nura bir sed,

Hem doğmadan ölsün diye “mahbub-u müebbed”

Günlerce gidip Kâbe’ye, hem yaklaşan ordu,

Birdenbire bir tehlike sezmiş gibi durdu...

Süratle gelip bir sürü kuş, semt-i bahirden,

Taş harbine başlar, pek acib hepsi birden.

İndikçe havadan, o muamma gibi taşlar,

Cansız yıkılıp yerlere yatmış nice başlar.

Şahsıyla beraber kocaman ordu-yu müblâ,

Olsun diye mahbuba nişan, eyledi mûtâ.

Hem kavm-i Kureyş, söndürelim derken o nûr’u,

Erkek ve kadın, cümlesinin kaçtı huzuru...

Müşrik ve muvahhid, iki fırka olup urban;

Yıllarca dökülmüş yine üstüne bir kan.

Şak etti kamer, Fahr-i beşer, ol yüce Server,

Her yerde ve her anda onun nuru muzaffer.

Kur’an’dı kaali, nurdu yolu, ümmeti mutlu,

Ümmet olanın kalbi bütün nûr ile doldu.

Çekmezdi keder, ol sözü cevher, özü kevser,

Ol sure-i Kevser, dedi a’dâsına “ebter!”