Siz, dünyevî çok diplomatları her zaman dinliyorsunuz; bir parça da, ahiret hesabına konuşan, benim gibi kabir kapısında, vatandaşların haline ağlayan bir biçareyi dinlemek lâzımdır.

   Küçük bir haşiye:

   Hilmi Bey! Taliin var. Ben, hapiste ve burada iken hakkımda seni merhametsiz gördüm. Ne vakit hiddet ettim, bedduayı niyet ettim, Hilmi Bey namında benim bir kardeşim ve Nur’un has bir şakirdini her vakit hayırlı duamda ismiyle zikrettiğimden, sana beddua niyet ederken, bu hayırlı duaya mazhar Hilmi Bey ismi adeta şefaatçi oldu, beni men’etti; ben de, o niyetten vazgeçtim. Senin beni tazib eden memurlarından gelen eziyete tahammül edip o bedduadan vazgeçtim. Çok defa hayret ediyordum. Bana bu kadar sebebsiz azap vermekle beraber sana hiddet etmiyordum. Demek en sonunda seninle dost olacağız diye o hiss-i kablelvuku ile kalbe gelmiş.

   (Bu istida yirmi seneden beri hiç müracaat etmediği halde bir hiddet zamanında -bir defa olsun- beni tazib eden sabık dahiliye vekili Hilmi’ye yazılmış, bera-yı malumat, Afyon emniyet müdürüne gönderilmiş. Bu yüzden manasız, lüzumsuz dört-beş defa bana sıkıntı verdiler. “Senin yazın böyle yok; sana kim yazmış?” diye resmen beni karakola çağırdılar. Ben de dedim: “Böylelere müracaat edilmez, yirmi sene sükûtum haklı imiş.”)

***