بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدَهِ

اَلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ اَبَدًا دَائِمًا

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Evvelâ: Siracü’n-Nur’un başındaki Münacat’ın başında   بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِنَّ فِي خَلْقِ  نَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ ... الخ   ayetinin bir parçası veya tamamı; hem Münacat risalesi kelimesinden sonra “Mezkûr ayetin bir nev’i tefsiridir.” diye yazılsın ve makine ile çıkan bütün nüshaların başında besmele ile bu yazılsa münasib olur.

   Saniyen: Mısır, Şam, Medine-i Münevvere ve Hind’e göndermeğe teşebbüs ettiğimiz üç mecmuanın her birinden birer tane gönderilmesi için bundan evvel yazdığım halde, bir hikmete binaen kader aynı tedbirimize müsaade etmedi. Yalnız şu düşündüğümüzün haricinde daha güzel bir tarzda ve Mısır’a Zülfikar’ın gitmesi müstesna olarak esbab hazırlanmış. Eğer bizim tedbirimiz olsa idi; bir gösteriş ve onlara görünmek ve şimdiki siyaset-i İslâmiyeye alâkadar ve dünyaya bakmak manasında olurdu.

   Beş-on hacı ki bizim namımız ile o emanetleri söyleyeceğimiz yerlere takdim edecektiler. Fakat, şimdi bir evham yüzünden vazgeçmişler. Halbuki, ihtiyarımızın haricinde aynen emanetler yerlerine gidecekler, inşaallah. Biz de gösterişten ve kendimizi satmaktan kurtulduğumuz gibi: Zülfikar’ın bizim tarafımızdan Mısır’a hediye gitmesi, ehemmiyetli bir hadiseye şimdilik vesile olabilirdi. Kader-i ilâhî, inayet-i ilâhî ile bu esnada benim namım ile Zülfikar’ı onlara hediye ettirmedi; hikmeti şöyle olmak ihtimali var: Gerçi; Camiü’l-Ezher’in Zülfikar’ın derin ve yüksek mesail-i ilmiyesine allâmeleri dahi bir derece muhtaç olabilirler. Fakat, âlem-i İslâm’ın büyük medresesi olan o Camiü’l-Ezher’in pek yüksek ve mükemmel ulemalarının heyetine ve şahs-ı manevîlerine münzevi bir adam ilmî bir eserini onlara ders suretinde vermek, mesleğimiz itibariyle bir gösteriş olmakla beraber; o allâmelerin