Aziz, sıddık kardeşlerim,
Madem Isparta Nur dershanesi hükmüne geçmiş ve şimdiye kadar her yerden ziyade oranın hükûmeti ve zabıtası müsamahakâr, belki dost nazarıyla Nurculara bakmış, ziyade incitmemiş; biz dahi Isparta’nın mübarekiyeti hesabına onların bu hadisede ilişmelerinden gücenmiyoruz ve bir cihette onları da tebrik ediyoruz ki; Nur’un eczalarını vazifece tedkik etmeğe ve okumağa ve istifade etmeğe muvaffak oluyorlar. Zaten onların hakkıdır. En evvel onlar okusunlar. İmanı kuvvetli bir zabıta veya adliye memurunun, on adam kadar millete ve vatana faidesi olabilir. Onun için, maddî zayiatımız, bu manevî faideye nisbeten hiç ehemmiyeti yok. Münasip gelse, benim tarafımdan da emniyet müdürü ve müdde-i umumiye selâm edip deyiniz ki: “Ben onlara beddua değil, bilâkis dua ediyorum ki: Ya Rabbi! Onlara iman-ı kâmil ve hüsn-ü hatime ver ve Nurlardan müstefid yap.”
***
Aziz, sıddık kardeşlerim,
Gerçi şimdi ayrı ayrı kasabalarda kardeşlerimi görüp, Nur hizmetinde bir cihette yardım etmek için, beş kardeşimizin benim için minnetsiz olarak aldıkları otomobil, bir cihette kırk bin lira kadar faidesi ve lüzumu varken, kabul etmediğimden zâhirî bir zarar zannedildi. Fakat neticesinde Nur şakirdlerinin ellerinde kat’i bir hüccet oldu ki, dünya için ilme ve dine zaruret var diye, zarar veren muteriz hocaları ve siyasileri Risale-i Nur’un yüksek hakikati, dünyanın hiçbir menfaatına tenezzül edip âlet olmadığını kat’i bir surette bu hadise ile bir hüccet olarak onları ilzam etmesine kuvvetli bir senet olan harika kerametinden daha kuvvetli bir bürhan hükmüne geçti. Hattâ çok evham eden ve Nur’dan kaçan ve Nur’un dünyanın hiçbir şeyine tenezzül etmediğine inanmayan bir kısmı, şimdi kemal-i teslimiyetle Nur’ların hakikatine ve her şeyin fevkinde olduğunu teslime mecbur oluyor. Demek o zararı da, inayet-i Hak, hakkımızda ehemmiyetli bir rahmete çevirdi.
Haşiye: Otomobil satıldıktan sonra yine onun fiyatından üçbin lira Emirdağı’na gönderilmişti ki, Risale-i Nur’un hizmetinde sarfedilsin... Ben de telgraf havalesiyle, sahiplerine gönderdim. Bugün işittim ki, bu hadiseyi dost memurlar muarızlara karşı demişler: Üçbin-beşbin liraya tenezzül etmeyen bir adam, bu zamanda en ziyade itimad edilebilir bir adamdır ki, hiçbir şey onu alâkadar etmiyor.
