ve Ahmed’ler gibi has kardeşlerimizle; yine Kastamonu’da Nurlara hizmet eden Küçük Şeyh namında Hilmi Bey bana mektubunda, Nurcu olan refikasının vefatını bildiriyor. O merhume hakkında medar-ı şükrandır ki; bir-iki aydır, dualarımda Zehra’lar dediğim vakit, Hacer’ler de derdim; içinde, o merhumeye de niyet ediyordum. Vefatını bilmiyordum. Cenab-ı Hak, ona binler rahmet eylesin ve akrabasına sabr-ı cemil ihsan etsin, âmin!

   Saniyen: Zülfikar’daki gayet şirin yazısı, gayet haşmetli tarzı ve pek az yanlışlıkları onu yazan ve çıkarana harika bir yadigâr-ı ebedidir. Husrev'in çok az ve ehemmiyetsiz yanlışlarını çok görmesi ve kendini kusurlu bilmesi onun kemaline, tevazuuna delildir. Evet cetveldeki yanlışlar bir kısmı makineye aittir. Hususan sönük kısmında. Bir kısmı da mehaz olan nüshalara aittir. Pek az bir kısmı hem manasını bozmayan ehemmiyetsiz sehivler Husrev’e ait olabilir. O sehivden mahcubiyet değil, bilâkis bu azim eserde çok az sehiv büyük bir hünerdir. Hem ben, sabırsızlıkla bu sıhhatli ve dikkatli kalemin çabuk Asâ-yı Musa’yı da yazıp makina kahramanlarına versin, çıksın. Bizi çok zahmetli tashihattan kurtarıp o nüshalar bizim bedelimize her yerde tashihata mehaz ve medar olsun diye bekliyorum.

   Salisen: Risale-i Nur dairesinde bulunan ve bilfiil çalışan hocalardan ve Konya hocalarından başka, sair hocalara, bugünlerde, tashihat yaparken şiddetli bir hiddet bana geldi. Çünkü, Arabî okumayan Nur şakirdlerinin fedakârları, Arabî bilmemesinden sehivler, hatalar oluyor. Ben de zahmet çektiğimden, hem eski talebelerimden olan hocalara ve kardeşime, hem şimdiki Ankara’da ve İstanbul’daki resmî hocalara bağırarak dedim: “Ey insafsızlar! Neden hem vazifeniz, hem medresenin mahsulü, hem size farz-ı ayn gibi lüzumu bulunan bu hizmet-i imaniyede bana yardım etmiyorsunuz. Belki de sizin lâkaydlığınızdan çokların çekilmesine sebebiyet veriyorsunuz. İmam-ı Ali'nin (r.a.) ahirzamanın bir kısım hocalarına vurduğu tokattan hissedar oluyorsunuz” diye dehşetli bir itiraz kalbe gelirken, birden, kalbini bozmayan hocaları müdafaa etmek için üç mana ihtar edildi.

   Birincisi: Resmen iki büyük merkezde, iki heyet-i ilmiye beyanı münasib olmayan çok esbaba binaen, her vesile ile, hoca kısımlarına Risale-i Nur’dan çekilmeleri için çok vasıtaları istimal ediyorlar. Memuriyet gibi derd-i maişet belâsıyla biçare hocaları dairelerine çekip, Nurlardan uzaklaştırıyorlar. Biçare hocalar, Nurların kıymetini bilmiyorlar değil; belki derd-i maişet veyahud o heyet-i ulemadaki büyük hocalara itimad edip ve