Bir zaman bir memlekete şimendifer geldiği vakit, arabacılar telâş edip dediler: “Bizim sanatımız bozuldu”. Halbuki şimendiferin gelmesiyle memlekette faaliyet çoğaldığından, faytonculuğa iki kat ziyade ihtiyaç olmuş. İnşaallah, onun gibi Nur yazıcıları değil tevakkuf, belki daha ziyade yazı ile defter-i a’mâllerine hasenat kaydedecekler.

***

   Ben ehl-i siyasetin her nevi taziblerine karşı   حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ   deyip sabır ve tahammüle karar vermişim. Kâzım Karabekir ile eskiden münasebetim vardı. Acaba şimdi de o münasebetin sebebi olan merdane mesleğini muhafaza ediyor mu? Eğer eski gibi ise ve Nurlara zararı yoksa ve Nur’a faidesi muhtemel ise ve dost ise, benim selâmımı ona tebliğ edebilirsiniz. Fakat, madem ehl-i siyaset, hayat-ı bakiyesi için Risale-i Nur’a müracaata tenezzül etmiyor, o hayata nisbeten beş paralık olan bu hayat-ı faniye için onlara müracaata ben de tenezzül etmem ve istirahatım için şekva ve rica etmem.

***

   Merhum Büyük Ali’nin tam vârisi ve tam bir sistemi ve merhum Abdurrahman'ın tam misli ve halefi ve mübareklerin pehlivanı ve kahraman Küçük Ali’nin iki büyük ve pek güzel hediye-i Nuriyesini aldık. Fakat Zülfikar’ın ahirinde Hizb-i Nuriye’nin parçası yazılmamış; o parçayı da o harika kalemiyle yazsın, bana göndersin.

***

   Haşiye: Memleketimizde medrese talebelerinden birisi bir kitabı bitirse veya başlasa, bir tatlı veya yemek, meftuhane veya mahtumane diye vermek âdettir. Aynen bu kaideyi Kâtib Osman’ın üzümünde gördük. Onun yazdığı Asâ-yı Musa’nın tashihinde bitirdiğim aynı vakitte mahtumanesi olarak bu üzümün gelmesi, tatlı bir lâtife ve şirin bir hatıra-i hayat-ı medresiye oldu.

   Nur’da şefkat esas olmasından, hanımlar o cihette ileridir ve Nurlara ciddi yapışıyorlar. Ben, “Kardeşlerim” dediğim zaman, hanım hemşîrelerimi kardeşler içinde kasdederim. Bütün mektuplarımda onlar dahi muhatablarımdır.