İşte hayatın hakikatına ve hukukuna ve vazifelerine ve manevî lezzetine ait olan bu dört mesele gösterdiler ki; hayat, Zat-ı Baki-i Hayy-ı Kayyuma baktıkça ve iman dahi hayata hayat ve ruh oldukça, hem beka bulur, hem bâki meyveler verir. Hem öyle yükseklenir ki, sermediyet cilvesini alır; daha ömrün kısa ve uzunluğuna bakmaz, diye bu ayetten dersimi aldım ve niyet ve tasavvur ve hayalce bütün hayatların ve zîhayatların namına  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  dedim.

   ALTINCI MERTEBE-İ NURİYE-İ HASBİYE: Müfarakat-ı umumiye hengâmı olan harab-ı dünyadan haber veren ahirzaman hadisatı içinde müfarakat-ı hususiyemi ihtar eden ihtiyarlık ve ahir ömrümde bir hassasiyet-i fevkalâde ile fıtratımdaki cemalperestlik ve güzellik sevdası ve kemalâta meftuniyet hisleri inkişaf ettikleri bir zamanda, daimî ve tahribatçı olan zeval ve fenâ ve mütemadi ve tefrik edici olan mevt ve adem, dehşetli bir surette bu güzel dünyayı ve bu güzel mahlûkatı hırpaladığını, parça parça edip güzelliklerini bozduğunu, fevkalâde bir şuur ve teessürle gördüm. Fıtratımdaki aşk-ı mecazî bu hale karşı şiddetli galeyan ve isyan ettiği zamanda bir medar-ı teselli bulmak için, yine bu ayet-i hasbiyeye müracaat ettim. Dedi: “Beni oku ve dikkatle manama bak.”

   Ben de Sûre-i Nur’daki ayet-i nur’un rasathanesine girip, imanın dürbünüyle ayet-i hasbiyenin en uzak tabakalarına ve şuur-u imanî hurdebîni ile en ince esrarına baktım, gördüm:

   Nasıl ki ayineler, şişeler, şeffaf şeyler, hattâ kabarcıklar, güneş ziyasının gizli ve çeşit çeşit cemalini ve o ziyanın elvan-ı seb’a denilen yedi renginin mütenevvi güzelliklerini gösteriyorlar; ve teceddüd ve taharrükleriyle