pahasına saadet-i ebediyeyi ve Cenneti vereceğini kat’i bir surette çok tekrar ile vaad ve ahdettiğini ilmelyakîn ve tam iman ile anladım. Ve böyle hadsiz hayvanat ve nebatatın yüzbinler nevilerinin ve çeşitlerinin suretlerini Fettah ismiyle mahdut ve müteşabih katrelerden ve habbelerden gayet kolay ve çabuk ve mükemmel açan ve insana sabıkan beyan ettiğimiz gibi hayret verici bu kadar ehemmiyet veren ve rububiyetin ehemmiyetli işlerine medar yapan bir Zat-ı Zülcelâl ve’l-ikram olan Rabbim var olduğunu ve gelecek baharın icadı gibi kolay ve kat’i ve muhakkak bir surette haşri icad ve Cenneti ihsan ve saadet-i ebediyeyi halkedeceğini bu Ayet-i Hasbiye’den ders aldım. Elimden gelseydi bilfiil ve gelmediği için binniyet, bittasavvur, bilhayal bütün mahlûkat  dilleriyle  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  dedim ve ebedü’l-âbidîn daima tekrar etmek istiyorum.

   DÖRDÜNCÜ MERTEBE-İ NURİYE-İ HASBİYE: Bir vakit ihtiyarlık, gurbet, hastalık, mağlubiyet gibi vücudumu sarsan arızalar, bir gaflet zamanıma rast gelip şiddetle alâkadar ve meftun olduğum vücudum, belki mahlûkatın vücudları ademe gidiyor diye elîm bir endişe verirken, yine ayet-i hasbiyeye müracaat ettim. Dedi: “Manama dikkat et ve iman dürbünüyle bak.”

   Ben de baktım ve iman gözüyle gördüm ki, bu zerrecik vücudum, hadsiz bir vücudun ayinesi ve nihayetsiz bir inbisat ile hadsiz vücudları kazanmasına bir vesile ve kendinden daha kıymettar, baki, müteaddit vücudları meyve veren bir kelime-i hikmet hükmünde bulunduğunu ve mensubiyet cihetiyle bir an yaşaması, ebedî bir vücud kadar kıymettar olduğunu ilmelyakîn ile bildim. Çünkü, şuur-u iman ile bu vücudum Vacibü’l-Vücudun eseri ve sanatı ve cilvesi olduğunu anlamakla, vahşî evhamın hadsiz karanlıklarından ve hadsiz müfarakat ve firakların elemlerinden kurtulup,