Nefsimle beraber "Evet evet, doğrudur.” deyip mütevekkilâne  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  dedim.

   ÜÇÜNCÜ MERTEBE-İ NURİYE-İ HASBİYE: Ben o gurbetler ve hastalıklar ve mazlumiyetlerin tazyikiyle dünyadan alâkamı kesilmiş bularak, ebedî bir dünyada ve baki bir memlekette, daimî bir saadete namzed olduğumu iman telkin ettiği hengâmda, “of, of”tan vazgeçtim, “oh, oh” dedim. Fakat bu gaye-i hayal ve hedef-i ruh ve netice-i fıtratın tahakkuku, ancak ve ancak bütün mahlûkatının bütün harekât ve sekenatlarını ve ahval ve a’mâllerini kavlen ve fiilen bilen ve kaydeden ve bu küçücük ve âciz-i mutlak olan insanı kendine dost ve muhatap eden ve bütün mahlûkat üstünde bir makam veren bir Kadîr-i Mutlakın hadsiz kudretiyle ve insana nihayetsiz inayet ve ehemmiyet vermesiyle olabilir diye düşünüp, bu iki noktada, yani, böyle bir kudretin faaliyeti ve zâhiren bu ehemmiyetsiz insanın hakikatli ehemmiyeti hakkında imanın inkişafını ve kalbin itminanını veren bir izah istedim. Yine o ayete müracaat ettim. Dedi ki:  حَسْبُنَا  daki  نَا   ya dikkat edip, senin ile beraber lisan-ı hâl ve lisan-ı kaal ile kimler  حَسْبُنَا ’yı söylüyorlar, dinle.” emretti.

   Birden baktım ki, hadsiz kuşlar ve kuşçuklar ve sinekler ve hesapsız hayvanlar ve hayvancıklar ve nihayetsiz nebatlar, yeşilcikler ve gayetsiz ağaçlar ve ağaçcıklar dahi benim gibi lisan-ı hâl ile  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  ’ın manasını yâd ediyorlar. Ve yâda getiriyorlar ki, bütün şerait-i hayatiyelerini tekeffül eden öyle bir vekilleri var ki, birbirine benzeyen ve maddeleri bir olan yumurtalar ve birbirinin misli gibi katreler ve birbirinin aynı gibi habbeler ve birbirine müşabih çekirdeklerden,