Bilhassa insan, her bir zîhayatla alâkadardır. Bu itibarla insan her zîhayatın saadeti ile saidleşir ve elemleri ile müteessir olur. Öyle ise herhangi bir fertte bulunan bir nimet, arkadaşlarına da bir nimettir ve keza validelerin şefkatleri ile nimetlenen çocukların sayısınca nimetleri tazammun edip ona göre hamdlere, senalara kesb-i istihkak edenlerden birisi de rahimiyettir. Evet annesiz aç bir çocuğun ağlamasından müteessir ve acıyan bir vicdan sahibi, elbette validelerin çocuklarına olan şefkatlerinden zevk alır, memnun ve mahzuz olur. İşte bu gibi zevkler birer nimettir, hamd ve şükürler ister. Ve keza kâinatta mündemiç hikmetlerin bütün enva u efradı adedince hamd ve şükürleri iktiza edenlerden birisi de hakîmiyet’tir. Zira insanın nefsi, rahmaniyetin cilveleri ile, kalbi de rahimiyetin tecelliyatı ile nimetlendikleri gibi; insanın aklı da hakîmiyetin letaifi ile zevk alır, telezzüz eder. İşte bu itibarla ağız dolusu ile “Elhamdülillah”  söylemekle hamd ü senaları istilzam eder.

   Ve keza, esma-i hüsnadan “Vâris”  isminin tecelliyatı adedince ve babalar gibi usul’ün zevalinden sonra bâki kalan füruatın sayısınca ve âlem-i ahiretin mevcudatı adedince ve uhrevî mükâfatları almağa medar olmak üzere hıfzedilen beşerin amelleri sayısınca, sadâsı ile şu fezayı dolduracak kadar büyük bir “Elhamdülillah” ile hamd edilecek hafiziyet nimetidir. Çünkü: “Nimetin devamı, nimetin zatından daha kıymetlidir. Lezzetin bekası, lezzetten daha lezizdir. Cennette devam, Cennetin fevkindedir ve hakeza...”

   Binaenaleyh Cenab-ı Hakkın hafiziyeti, tazammun ettiği nimetler, bütün kâinatta mevcut, bütün nimetlerden daha çok ve daha üstündür. Bu itibarla dünya dolusu bir “Elhamdülillah”  ister. Şu zikredilen dört isme bâki kalan esma-i hüsnayı kıyas et ki, her bir isminde sonsuz nimetler bulunduğu için sonsuz hamdleri, şükürleri istilzam eder.