Hatta İmam-ı Ali’nin (r.a.) hakikat-feşan sair kasideleri ve ilmî başka münacatları gibi, esrar-ı ilmiye ile tam münasebeti görünmüyor. Benim hususi kanaatım şudur ki: Celcelutiye, madem Risale-i Nur’u içine almış ve sinesine basıp manevî veled gibi kabul etmiş, elbette   وَ سِرُّ عُلُومٍ لِلْخَلَائِقِ جُمِّعَتْ   fıkrası ile, kendi hazinesinin bir kısım pırlantalarını ahirzamanda neşreden Risale-i Nur’u şahid gösterip Celcelutiye’yi bir hazine-i ulûm ve bir define-i ilmiyedir diye bihakkın medh ü sena edebilir.

   Üçüncüsü: Malûmdur ki, bazen gayet küçük bir emare, bazı şerait dahilinde gayet kuvvetli bir delil hükmüne geçer, yakîn derecesinde kanaat verir. Bana böyle kanaat veren çok misallerinden yalnız sabık beyan ettiğim bir tek misal bana kâfi geliyor. Şöyle ki:

   Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.)   تُقَادُ سِرَاجُ النُّورِ   fıkrasıyla Risale-i Nur’u tarihiyle ve ismiyle ve mahiyetiyle ve esaslarıyla ve hizmetiyle ve vazifesiyle gösterdikten sonra, Süryanice isimleri tâdad ederek münacat eder. Otuz iki veya otuz üç adet isimlerde iki defa   بَعْدَهَا   kelimesini tekrar eder. Biri, Yirmi Yedincide   وَ ذَيْمُوخٍ بَعْدَهَا   diğeri, Otuz Birde   وَ بَازُوخٍ بَعْدَهَا   der. İşte Risale-i Nur’un Sözler’i otuz üç ve bir cihette otuz iki; ve Mektubat namındaki risalelerin dahi bir cihette otuz iki ve bir cihette otuz üç olup bu münacatla mutabık olması ve yalnız risale şeklinde iki adet zeyilleri bulunması ve o zeyillerin birisi Yirmi Yedinci Sözün ehemmiyetli zeyli ve diğeri, Otuz Birinci Sözün kıymetdar zeyli olması ve o iki Zeyl Risalesinin müstakil mertebe ve numaraları bulunmaması ve   بَعْدَهَا   kelimesi dahi aynı yerde, aynı manada tevafuk etmesi bana iki kere iki dört eder derecesinde kanaat veriyor ki; Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.) tebeî