ve hiçbir garazı ve zatından başka hiçbir sebep iktiza etmeyen kemal-i zatı perestişe kâfi ve vâfi iken, sabıkan beyan ettiğimiz ve her birisine bir hayat ve bir beka değil, belki elden gelse binler hayat-ı dünyeviye ve beka feda edilmeğe lâyık olan mezkûr bâki meyveleri dahi ihsan etmekle, o fıtrî aşkı şiddetlendirmiş hissettim. Elimden gelse idi bütün zerrat-ı vücudumla:  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  diyecektim ve o niyetle dedim. Ve bekasını arayan ve beka-yı ilâhîyi bulan o şuur-u imanî —ki bir kısım meyvelerine sabıkan “Hem... Hem... Hem...” ler ile işaret ettim— bana öyle bir zevk ve şevk verdi ki; bütün ruhumla, bütün kuvvetimle, en derin kalbimde nefsimle beraber:  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  dedim.

   İKİNCİ MERTEBE-İ NURİYE-İ HASBİYE: Fıtratımdaki hadsiz aczimle beraber, ihtiyarlık ve gurbet ve kimsesizlik ve tecridim içinde, ehl-i dünya desiseleriyle, casuslarıyla bana hücum ettikleri hengâmda kalbimde dedim: “Elleri bağlı, zaif ve hasta bir tek adama ordular taarruz ediyor. O biçarenin, (yani benim için) bir nokta-i istinad yok mu?” diye,  سْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  ayetine müracaat ettim. Bana o ayet bildirdi ki:

   İntisab-ı imanî tezkeresiyle, Kadîr-i Mutlak öyle bir Sultana istinad edersin ki, zemin yüzünde, her baharda dört yüz bin milletten mürekkeb nebatat ve hayvanat ordularının bütün cihazatlarını kemal-i intizamla vermekle beraber, her sene eşcar ve tuyur denilen o iki muazzam ordusunun elbiselerini tazelendirerek yeni libaslar giydirir, urbalarını ve formalarını değiştirir ve tavuğun ve kuşun fistanlarını ve çarşaflarını tazelendirdiği gibi, dağın libasını ve sahranın yüzörtüsünü değiştirir. Ve başta insan olarak, hayvanatın muazzam ordusunun bütün erzaklarını, değil medenî insanların son zamanda keşfettikleri et ve şeker ve saire