Risalesine tahsin ederek bakıyor ve   حُرُوفٌ لِبَهْرَامٍ عَلَتْ وَ تَشَامَخَتْ   kelâmıyla dahi Otuzuncu Lem’ayı takip eden İşarat-ı Huruf-u Kur’aniye Risalesine takdir edip işaretle tasdik ediyor.

وَ اسْمُ عَصَا مُوسٰى بِهِ الظُّلْمَتُ انْجَلَتْ   kelimesiyle dahi şimdilik en âhir risale ve tevhid ve imanın elinde Asa-yı Musa gibi harikalı en kuvvetli bürhan olan mecmua risalesini senakârane remzen gösteriyor gibi bir tarz-ı ifadeden bilâperva hükmediyoruz ki; Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.) hem Risale-i Nur’dan, hem çok ehemmiyetli risalelerinden mana-yı hakiki ve mecazî ile işarî ve remzî ve imaî ve telvihî bir surette haber veriyor. Kimin şüphesi varsa işaret olunan risalelere bir kere dikkatle baksın. İnsafı varsa şüphesi kalmaz zannediyorum.

   Buradaki mana-yı işarî ve medlûl-u mecazîlere karinelerin en güzeli ve lâtifi, aynı tertibi muhafaza ile verilen isimlerin münasebetidir. Meselâ, Yirmi Dokuz, Otuz ve Otuz Bir ve Otuz İki mertebe-i tâdadda Yirmi Dokuz ve Otuz ve Otuz Bir ve Otuz İkinci Sözlere gayet münasib isimler ile ve başta Sözler’in başı olan Birinci Söze, aynı besmele sırrıyla; ve ahirde şimdilik risalelerin ahirine, mahiyetini gösterir lâyık birer isim vererek işaret etmesi gerçi gizli ise de, fakat çok güzeldir ve letafetlidir. Ben itiraf ediyorum ki; böyle makbul bir eserin mazharı olmak, hiçbir vecihle o makama liyakatım yoktur. Fakat küçük, ehemmiyetsiz bir çekirdekten koca dağ gibi bir ağacı halk etmek, kudret-i ilâhiyenin şe’nindendir ve âdetidir ve azametine delildir.

   Ben kasemle temin ederim ki, Risale-i Nur’u senâdan maksadım: Kur’an’ın hakikatlerini ve imanın rükünlerini teyid ve isbat ve neşirdir. Hâlik-ı Rahîmime yüzbinler şükrolsun ki; kendimi kendime beğendirmemiş.