İkinci defada   تُقَادُ سِرَاجُ النُّورِ   fıkrasıyla daha sarih bir surette Risale-i Nur’u medh ü sena ile göstererek tekemmülüne işareten, umum Sözleri ve Mektubları ve Lem’aları remzen haber verir. Hem on iki söz namı ile çok intişar eden o küçücük risaleler bu fıkradaki kelimeler gibi birbirine ismen ve sureten benzedikleri gibi, bedi’ manasında olan Celcelutiye kelimesine mutabık olarak her biri gayet bedi’ bir tarzda, güzel bir temsil ile büyük ve derin bir hakikat-ı Kur’aniyeyi tefsir ve isbat eder.

   Eğer bir muannid tarafından denilse: Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.) bu umum mecazî manaları irade etmemiş?

   Biz de deriz ki: Faraza Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.) irade etmezse, fakat kelam delâlet eder. Ve karinelerin kuvvetiyle işarî ve zımnî delâletle manaları içine dahil eder. Hem madem o mecazî manalar ve işarî mefhumlar haktır, doğrudur ve vakıa mutabıktır ve bu iltifata lâyıktırlar ve karineleri kuvvetlidir. Elbette Hazret-i İmam-ı Ali’nin (r.a.) böyle bütün işarî manaları irade edecek küllî bir teveccühü faraza bulunmazsa –Celcelutiye vahiy olmak cihetiyle– hakiki sahibi Hazret-i İmam-ı Ali’nin (r.a.) üstadı olan Peygamber-i Zîşanın (a.s.m.) küllî teveccühü ve üstadının Üstad-ı Zülcelâlinin ihatalı ilmi onlara bakar, irade dairesine alır. Bu hususta benim hususi ve kat’î ve yakîn derecesindeki kanaatimin bir sebebi şudur ki: Müşkilât-ı azime içinde el-Ayetü’l-Kübra’nın tefsir-i ekberi olan “Yedinci Şua”ı yazmakta çok zahmet çektiğimden, bir kudsî teselli ve teşvike cidden çok muhtaç idim. Şimdiye kadar mükerrer tecrübeler ile bu gibi hâletlerimde inayet-i ilâhiye imdadıma yetişiyordu. Risaleyi bitirdiğim aynı vakitte hiç hatırıma gelmediği halde birden bu keramet-i Aleviyenin zuhuru bende hiçbir şüphe bırakmadı ki; bu dahi benim imdadıma gelen sair inayet-i ilâhiye gibi Rabb-ı Rahîmin bir inayetidir. İnayet ise aldatmaz, hakikatsız olmaz.