İşte, ism-i Adl ve ism-i Hakem’in parlak bir ayineleri ve bir tefsirleri hükmünde olan Otuz İkinci Söze parmak basıyor ve mana-yı mecazî suretinde ifade eder. ذَيْمُوخٍ kelimesinin tekrarıyla Sözler otuz üç iken bir mertebesi mektuplardan ibaret olduğuna ve Otuz İkinci Söz, son mertebesi bulunduğuna ima eder. Ben Süryanî kelimelerinin manalarını tamamıyla bilemediğimden ve İmam-ı Gazalî (r.a.) dahi tamamıyla izah etmediğinden Hazret-i İmam-ı Ali’nin (r.a.) o kelimeler ile sair risalelere işaratını şimdilik bırakıyorum.
BEŞİNCİ REMİZ: Madem Celcelutiye vahiy ile Peygamber aleyhissalâtü vesselâma nazil olmuş. Ve Allâmü’l-Guyûb’un ilmiyle ifade-i mana eder. Hem madem Celcelutiye اَقِدْ كَوْكَبٖى ve تُقَادُ سِرَاجُ النُّورِ fıkralarında mana-yı mecazî ile o kasidenin hakikatını isbat eden Risale-i Nur’a sarihan; ve onun on üç ehemmiyetli risalelerine işareten haber vermekle beraber فَيَا حَامِلَ الْاِسْمِ الَّذٖى جَلَّ قَدْرُهُ ’de dahi o kasidenin bir esası olan اَلْاِسْمُ الْمُعَظَّمُ ile çok iştigal ve istimdat eden Risale-i Nur müellifine ve bunun on üç ehemmiyetli vakıat-ı hayatına imaen, remzen, işareten mana-yı mecazî ile haber veriyor. Hem madem mana-yı mecazî ile ve mefhum-u işarînin murad olmasına bir zaif karine ve bir gizli emare ve bir tek münasebet kâfi geliyor. Hem madem Risale-i Nur ve risalelerine ve müellifi ve ahvaline olan işaretler birbirine karine olur. Belki meselenin vahdeti itibariyle umum işaretler, karineleriyle beraber her birisine kuvvetli bir karine ve kavi bir emare hükmündedir. Elbette diyebiliriz ki; Hazret-i İmam-ı Ali (r.a.) nasıl ki başta:
