çok emareler ve karinelerle o şakird, Said olduğu isbat edilmiş. Ve orada o şakirdine demiş:

    اَحْرُفُ عُجْمٍ سُطِّرَتْ تَسْطٖيرًا  ۞  بِتَّ بِهَا الْاَمٖيرُ وَالْفَقٖيرَا   Yani, ecnebi hurufları bin üç yüz kırk sekizde tamim edilecek, çoluk-çocuk emirler ve fakirler icbar suretinde gece dersleriyle öğrenmeye çalışacaklar.

   Evet   سُطِّرَتْ تَسْطٖيرًا   cümlesi tam tamına; iki   ت  sekiz yüz, iki   س  yüz yirmi, iki   ر  dört yüz, iki   ط  on sekiz, bir   ى  on, mecmuu bin üç yüz kırk sekizdir. Aynı tarihte lâtinî huruflarına gece dersleriyle cebren çalıştırıldı. Sonra İmam-ı Ali (r.a.) sekine ile meşgul olan Said’e (r.a.) bakar, konuşur. Akabinde   يَا مُدْرِكًا لِذٰلِكَ الزَّمَانِ   der. İki-üç yerde kuvvetli işaret ile Said (r.a.) ismini verdiği şakirdine hitaben, “Kendini Sekine ile dua edip muhafazaya çalış.”  “Yâ-i nidâi”den sonra müteaddid karineler ve emareler ile Said var.   يَا سَعٖيدُ مُدْرِكًا لِذٰلِكَ الزَّمَانِ   olur. Bu fıkra nasıl ki   مُدْرِكًا   kelimesiyle “el-kürdî” lâkabına hem lâfzen, hem cifren bakar. Çünkü mim’siz    دركًا   Kürt kalbidir. ^(Haşiye)  Mim ise,   ل  ‎  ve  ي  ’ye tam muvafıktır. Öyle de; diğer bir ismi olan Bediüzzaman lâkabına dahi “ez-zaman” kelimesiyle ima etmekle beraber bin üç yüz elli dört veya bin üç yüz elli beş makam-ı cifrîsiyle Said’in (r.a.) hakikat-ı hâlini ve hilâf-ı âdet vaziyetini ve hıfz u vikaye için kesretli duasını ve halvet ve inzivasını tamamıyla tabir ve ifade ettiğinden sarahata yakın bir surette parmağını onun başına o kasidede teselli için basıyor. Burada da   بِهِ النَّارُ اُخْمِدَتْ   sırrına mazhar olan Risale-i Nur’u alkışlıyor.