سَعٖيدٌ  kelimesine Kur’an sahifesinde tam müvazi ve mukabil gelmesi, bu tevafuka bir letafet daha katar. Bu ayetin küllî ve çok geniş mana-yı kudsîsinin cüz’iyatından Risale-i Nur şakirdleri gibi teselliye çok muhtaç bir cüz’îsi bu asırda bin üç yüz elli ikide bulunduğuna tam tamına tevafukla işaret ederek başına parmak basıyor. Eğer  فَفِى الْجَنَّةِ   kelimesinde vakfedilmezse ve  خَالِدٖينَ   kelimesiyle rabtedilse, o vakit   ة  , ه  olmaz. Fakat daha lâtif tesellikâr bir tevafuk olur. Çünkü  وَاَمَّا الَّذٖينَ سُعِدُوا   kaide-i nahviyece mübtedadır.   فَفِى الْجَنَّةِ خَالِدٖينَ   onun haberidir. Bu haber ise, makam-ı cifrîsi olan bin üç yüz kırk dokuz adediyle, bin üç yüz kırk dokuz tarihinden beşaretle remzen haber verir. Ve o tarihte bulunan Kur’an hizmetkârlarından bir taifenin ashab-ı Cennet ve ehl-i saadet olduğunu mana-yı işarîsiyle ve tevafuk-u cifrî ile ihbar eder ve bu tarihte Risale-i Nur şakirdleri Kur’an hesabına fevkalâde hizmetleri ve tenevvürleri ve çok mühim risalelerin telifleri ve başlarına gelen şimdiki musibetin, düşmanları tarafından ihzaratı tezahür ettiğinden, elbette bu tarihe müteveccih ve işarî, tesellikâr bir beşaret-i Kur’aniye en evvel onlara baktığını gösterir. Evet   فَفِى الْجَنَّةِ خَالِدٖينَ  ’de şeddeli   ن   bir   ن  sayılmak cihetiyle,   ت  dört yüz   خ  altı yüz; bin eder. İki   ن  yüz, bir   ى  iki,   ف  bir   ل  iki yüz; diğer   ل  otuz, ikinci   ى  on, iki   ا‎   iki, bir   ج  üç, bir   د  dört, kırk dokuz eder ki; yekûnu bin üç yüz kırk dokuz eder. Bu müjde-i Kur’aniyenin binden bir vechi bize teması, bin hazineden ziyade kıymetdardır. Bu müjdenin bir müjdecisi bir sene evvel görülmüş bir rüya-yı sadıkadır.