Halbuki müthiş bir fenâ, o bekayı söndürüyor. O hâletimde, yanık bir şairin dediği gibi dedim:

     Dil bekası, Hak fenâsı istedi mülk-ü tenim,

     Bir devasız derde düştüm, âh ki Lokman bîhaber.

   Meyusane başımı eğdim. Birden,  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  ayeti imdadıma geldi, dedi: “Beni dikkatle oku.” Ben günde beş yüz defa okudum. Benim için aynelyakîn suretinde inkişaf eden çok kıymettar envarından bir kısmını ve yalnız dokuz nurunu ve mertebesini icmalen yazıp, eskiden aynelyakîn ile değil belki ilmelyakîn ile bilinen tafsilâtını Risale-i Nur’a havale ediyorum.

   BİRİNCİ MERTEBE-İ NURİYE-İ HASBİYE: Bendeki aşk-ı beka, bendeki bekaya değil, belki sebepsiz ve bizzat mahbub olan kemal-i mutlak sahibi Zat-ı Zülkemalin ve Zülcemâlin bir isminin bir cilvesinin, mahiyetimde bir gölgesi bulunduğundan, fıtratımda o Kâmil-i Mutlakın varlığına ve kemaline ve bekasına müteveccih olan muhabbet-i fıtriye, gaflet yüzünden yolunu şaşırmış, gölgeye yapışmış, ayinenin bekasına âşık olmuştu. 

حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ  geldi, perdeyi kaldırdı. Gördüm ve hissettim ve hakkalyakîn zevk ettim ki, bekamın lezzet ve saadeti, aynen ve daha mükemmel bir tarzda Bâkî-i Zülkemalin bekasına ve benim Rabbim ve İlâhım olduğuna imanımda ve iz’anımda ve îkanımda vardır. Çünkü onun bekasıyla benim için lâyemut bir hakikat tahakkuk eder. Zira “Benim mahiyetim, hem baki, hem sermedî bir ismin gölgesi olur; daha ölmez.” diye şuur-u imaniyle takarrur eder.

   Hem o şuur-u imanla mahbub-u mutlak olan Kemal-i Mutlak’ın varlığı