hareket-i fikriyede Yeni Said’e yoldaş olmuş. Başta İhtiyarlar Risalesi olarak, risalelerde o rabıta keşfiyatı göstere göstere tâ ehl-i iman hakkında mevtin nuranî ve hayatdar ve güzel hakikatını görüp gösterdi.

   Üçüncüsü: Bu ayet cifir ve ebced hesabıyla her tarafta Said’e hücum eden üç çeşit mevtin temas zamanını ve tarihini aynen gösterip tevafuk eder. Demek ayetteki   مَيِّتْ   kelimesinin efradından medar-ı nazar bir ferdi ve cifirce onun ismi   مَيِّتْ   adedine tam tevafukla hususî işarete mazhar bir mâsadak Saidü’n-Nursî’dir.

   Sabri’nin sadâkatinin bir kerametidir:

   Ben namazdan sonra bu tetimmeyi yazarken Sıddık Süleyman'ın halefi Emin, Sabri’nin   اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا   ayetine dair parçayı aldığını ve Ramazanın feyzinden onun izahı gibi nurlar istediğini gördüm. Ne yazdığımı Emin’e gösterdim; hayretle dedi: “Bu hem Sabri’nin, hem Risale-i Nur’un bir kerametidir.” Bu ayetteki esrarlı muvazene-i Kur’aniyeyi düşünürken, Sure-i Hud’daki   فَاَمَّا الَّذٖينَ شَقُوا   fıkrasına karşı   وَاَمَّا الَّذٖينَ سُعِدُوا فَفِى الْجَنَّةِ  ’deki muvazene hatıra geldi ve bildirdi ki: Nasıl ki bu ikinci ayet ve birinci fıkra Risale-i Nur’un mesleğine, şakirdlerine tam tamına manen ve cifirce bakıyor; öyle de,   فَاَمَّا الَّذٖينَ شَقُوا فَفِى النَّارِ لَهُمْ فٖيهَا زَفٖيرٌ وَ شَهٖيقٌ   ayeti dahi, Risale-i Nur’un muarızlarına ve düşmanlarına ve onların cereyanlarının mebdeine ve faaliyet devresine ve müntehasına cifir ile, tevafuk ile işaret eder, şöyle ki:   يُرٖيدُونَ لِيُطْفِؤُا نُورَ اللّٰهِ بِاَفْوَاهِهِمْ   gibi ayetlerin bahsinde