اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا   AYETİNİN TETİMMESİ

اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَاَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشٖى بِهٖ فِى النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِى الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا

ayetinin kuvvetli işaretini hem teyid, hem letafetlendiren üç münasebet birden Ramazanda kalbime geldi. Kat’i bir kanaat verdi ki,   مَيْتًا   kelimesine tam münasib Said’dir. Bu ayet Risale-i Nur tercümanı olan Said’i   مَيِّتْ  ünvanıyla göstermesinin bir hikmeti budur ki:

   Mevtin muammasını ve tılsımını Risale-i Nur ile o açmış, o dehşetli yüzün altında ehl-i imana çok ünsiyetli, sürurlu, nurlu bir hakikat keşfedip isbat etmiş. Ve mevt-âlûd hayat-ı faniyede boğulan ehl-i ilhada karşı, bakıyane hayat-âlûd muvakkat bir mevt-i zâhirî ile galibane mukabele eder.

    كَمَنْ مَثَلُهُ فِى الظُّلُمَاتِ   sırrına mazhar olan ehl-i ilhad, gayr-ı meşru müştehiyatının ibahesiyle süslendirmesine mukabil, Risale-i Nur, mevti o aldatıcı, fani hayata karşı çıkarıp lezzet ve ziynetini zîr ü zeber eder. Ve der ve isbat eder ki: “Mevt, ehl-i dalâlet için idam-ı ebedîdir ve o dehşetli darağacından kurtaran ve mevti mübarek bir terhis tezkeresine çeviren yalnız Kur’an ve imandır.” İşte bunun içindir ki, bu hakikat-ı muazzama-i mevtiye, Risale-i Nur’da gayet mühim ve geniş bir mevki almış; hattâ ekser hücumunda mevti elinde tutup ehl-i dalâletin başına vurur, aklını başına getirmeye çalışır.

   İkincisi: Ehl-i tarikatın ve bilhassa Nakşilerin dört esasından biri ve en müessiri olan rabıta-i mevt Eski Said’i Yeni Said’e (r.a.) çevirmiş ve daima