Sure-i Şûra’nın ikinci sahifesinde   وَاسْتَقِمْ كَمَٓا اُمِرْتَ   ise, bin üç yüz dokuz ederek o tarihte umum muhatabları içinde birisine hususan Kur’an hesabına iltifat edip istikametle emreder ki, birinci tarih ise, Resaili’n-Nur müellifinin Risale-i Nur’u netice veren ulûmun tahsiline başladığı tarihdir. Ve ikinci ayetin tarihi ise, o müellifin harika bir surette pek az bir zamanda ilimce tekemmül etmesi, tahsilden tedrise başladığı ve üç ayda ve bir kış içinde onbeş senede medresece okunan yüz kitaptan ziyade okuduğu ve o zamanın o muhitte en meşhur ulemasının yanında o üç ayın mahsulü onbeş senesinin mahsulü kadar netice verdiği çok mükerrer imtihanlarla ^(Haşiye) ve hangi ilimden olursa olsun sorulan her suale karşı cevab-ı savab vermekle isbat ettiği aynı tarihe tam tamına tevafukla remzen Risale-i Nur’un istikametine bir işarettir.

   ÜÇÜNCÜ AYET-İ MEŞHURE:

    وَالَّذٖينَ جَاهَدُوا فٖينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا   ayeti kuvvetli münasebet-i maneviyesiyle beraber cifirce bin üç yüz kırk dört eder ki, o tarihte Risale-i Nur’un şakirdleri gibi bu ayetin manasına daha ziyade mazhar olanlar zâhiren görülmüyor. Demek bu ayet, manasının müteaddit tabakalarından işarî bir tabakadan ve remzî bir perdeden Kur’an’ın parlak bir tefsiri olan Risale-i Nur’a bakıyor ve en evvel nazil olan Sure-i Alak’ta   اِنَّ الْاِنْسَانَ لَيَطْغٰى   ayeti gibi manasıyla ve makam-ı cifrîyle ifade ediyor ki; bin üç yüz kırk dörtte nev-i insan içinde firavunane emsalsiz bir tuğyan,