feylesoflarını da teslime mecbur ediyor ve etmektedir. Amma Risale-i Nur’un kıymet ve ehemmiyetine işarî ve remzî bir tarzda Hazret-i Ali (r.a.) ve Gavs-ı Âzam’ın (r.a.) ihbaratı nev’inden, Kur’an-ı Mucizü’l-Beyan dahi bu zamanda bir mucize-i maneviyesi olan Risale-i Nur’a nazar-ı dikkati celbetmesine mana-yı işarî tabakasından rumuz ve imaları, i’cazının şe’nindendir. Ve o lisan-ı gaybın belâgat-ı mucizekâranesinin muktezasıdır.

   Evet, Eskişehir hapishanesinde dehşetli bir zamanda ve kudsî bir teselliye çok muhtaç olduğumuz hengâmda, manevî bir ihtarla: “Risale-i Nur’un makbuliyetine eski evliyalardan şahid getiriyorsun. Halbuki,

    وَلَا رَطْبٍ وَلَا يَابِسٍ اِلَّا فٖى كِتَابٍ مُبٖينٍ   sırrıyla en ziyade bu meselede söz sahibi Kur’an’dır. Acaba Risale-i Nur’u Kur’an kabul eder mi? Ona ne nazarla bakıyor?”  denildi. O acib sual karşısında bulundum.

   Ben de Kur’an’dan istimdat eyledim. Birden otuz üç ayetin mana-yı sarihînin teferruatı nev’indeki tabakattan mana-yı işarî tabakasından (ve o mana-yı işarî külliyetinde dahil) bir ferdi Risale-i Nur olduğunu ve duhulüne ve medar-ı imtiyazına birer kuvvetli karine bulunmasını bir saat zarfında hissettim. Ve bir kısmı bir derece izahlı ve bir kısmını mücmelen gördüm. Kanaatıma hiçbir şek ve şüphe ve vehim ve vesvese kalmadı. Ve ben de ehl-i imanı Risale-i Nur ile takviye etmek niyetiyle o kat’i kanaatımı yazdım ve has kardeşlerime mahrem tutulmak şartıyla verdim. Ve o risalede biz demiyoruz ki, âyâtın mana-yı sarihî budur. Tâ hocalar   فٖيهِ نَظَرٌ   desin. Hem dememişiz ki, mana-yı işarînin külliyeti budur. Belki diyoruz ki, mana-yı sarihînin tahtında müteaddid tabakalar var. Bir tabakası da mana-yı işarî ve remzîdir ve o mana-yı işarî de bir küllîdir.