بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ
Aziz, sıddık kardeşlerim,
Evvelâ: Medar-ı ibret ve hayret iki esaretimde şahsıma karşı yapılan muameleyi beyan etmekliğim ihtar edildi. Şöyle ki:
Rusya’da Kosturma'da, doksan esir zabitlerimizle beraber bir koğuşta idik. Ben o zabitlerimize ara sıra ders veriyordum. Bir gün Rus kumandanı geldi, gördü, dedi: “Bu Kürd, gönüllü alay kumandanı olup çok askerimizi kesmiş. Şimdi de burada siyasî ders veriyor. Ben yasak ediyorum, ders vermesin.” İki gün sonra geldi, dedi: “Madem dersiniz siyasî değil, belki dinî ve ahlâkîdir; dersine devam eyle,” deyip izin verdi.
İkinci esaretimde: Bu hapiste iken yirmi sene derslerimi dinlemiş ve benden daha güzel ders veren bir has kardeşimin ve zarurî hizmetimi gören hizmetçilerimin benim yanıma gelmeleri adliye memuru tarafından yasak edildi, tâ benden ders almasınlar. Halbuki Nur Risaleleri başka derslere hiç ihtiyaç bırakmıyor ve hiçbir dersimiz kalmamış ve hiçbir sırrımız gizli kalmamış. Her ne ise bu uzun kıssayı kısa kesmeye bir hâl sebep oldu.
Said Nursî
***
بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ
Aziz, sıddık kardeşlerim,
Ben dava eder ve ispat ederim ki; bu soğukta soğuk muamele gören ve millete ve vatana zararlı tevehhüm edilen ve vücudça hastalıklı bulunan Husrev, Türk milletinin manevî büyük bir kahramanı ve bu vatanın bir halâskârıdır. Ve Türk milleti onunla iftihar edecek bir halis fedakârıdır. Ve sırr-ı ihlâsa tam mazhar olduğundan benlik ve riyakârlık ve şöhretperestlik bulunmaması cihetiyle çok hizmet-i vataniye ve milliyesinden bir-ikisini beyan etmek zamanı geldi.
