— Hayır, afvetsinler ben kendilerine hakaret etmiş değilim. Ben mukaddesatımın emrettiğini yaptım.

   — Mukaddesat ne emrediyormuş?

   — “Ben müslüman âlimiyim. Kalbimde iman vardır. Kendisinde iman olan bir şahıs, imanı olmayan bir şahısdan efdaldir. Ben ona kıyam etseydim, mukaddesatıma hürmetsizlik yapmış olurdum. Onun için ben kıyam etmedim.” der.

   — Şu halde, bana imansız demekle benim şahsımı, hem ordumu, hem de milletimi ve Çarı tahkir etmiş oluyor. Derhal divan-ı harb kurulunda isticvab edilsin.

   Bu emir üzerine divan-ı harb kuruluyor, karargâhdaki Türk, Alman ve Avusturya zabitleri, ayrı ayrı Bediüzzaman’a rica ederek başkumandana tarziye vermesi için ısrar ederler. Verdiği cevab şu olur:

   — Ben ahiret diyarına göçmek ve huzur-u Resulullah’a varmak istiyorum. Bana bir pasaport lâzımdır. Ben imanıma muhalif hareket edemem.”

   Buna karşı kimse sesini çıkaramaz, neticeyi bekler. İsticvab bitiyor. Rus çarını ve Rus ordusunu tahkir maddesinden idam kararını veriyorlar. Kararı infaz için gelen bir manga askerin başındaki subaya Bediüzzaman kemal-i şetaretle, “Müsaade ediniz, on beş dakika vazifemi ifa edeyim.” der, abdest alıp iki rekat namaz kılarken, Nikola Nikolaviç gelir, kendisine hitaben:

   — Beni afvediniz! Sizin beni tahkir için bu hareketi yaptığınızı zannediyordum. Hakkınızda kanunî muamele yaptım. Fakat şimdi anlıyorum ki, siz bu hareketinizi imanınızdan alıyorsunuz ve mukaddesatın emirlerini ifa ediyorsunuz. Hükmünüz iptal edilmiştir. Dinî salahiyetinizden (salihliğinizden) dolayı şayan-ı takdirsiniz; sizi rahatsız ettim; tekrar tekrar rica ediyorum, beni avfediniz.

   Bütün müslümanlar için şayan-ı imtisal olan bu salâbet-i diniye ve yüksek seciyeyi, arkadaşlarından bir yüzbaşı, müşahedesine müsteniden anlatıyor. Bunu duydukça, ihtiyarsız olarak gözlerim yaşla doldu.

Abdurrahim

   Gazetenin bu fıkrasının yazılmasını Üstadımız emretmedikleri halde, hem çok merak-aver, hem çok ibret, hem çok heyecan verici olmasından buraya yazılmıştır.

Husrev