Bize, hususan şahsıma ihanet etmeğe tarafdar üç resmî adam dün avluda demişler: “Said, pencereden göründüğü vakit ahali toplanıp ona bakıyor, pencerede durmasın. Yoksa koğuşunu değiştiriniz.” diye başgardiyan söyledi. Hiç merak etmeyiniz. Ben her sıkıntıya tahammüle karar vermişim. Dualarınız bereketiyle inşaallah sıkıntılar sevinçlere dönecek.

   O esaret hadisesi doğrudur. Fakat, şahidim olmadığından tafsilen beyan etmemiştim. Yalnız bir manga beni idam etmek için geldiğini bilmiyordum, sonra anladım. Ve Rus kumandanı tarziye için Rusça birşeyler söyledi, ben bilmedim. Demek hazır bulunan ve bu hadiseyi gazeteye ihbar eden müslüman yüzbaşı anlamış ki, kumandan tekrar tekrar “afvet!” demiş.

   Kardeşlerim, ben Nurlarla meşgul oldukça sıkıntılar azalıyor. Demek vazifemiz Nurlarla iştigal etmektir ve geçici şeylere ehemmiyet vermemek ve sabır ve şükretmektir.

Said Nursî

***

BEDİÜZZAMAN’IN AKILLARA HAYRET VEREN BİR SECİYESİ

(Ehl-i Sünnet mecmuasının 15 Teşrin-i evvel 948 tarihli nüshasında neşredilmiştir. Ehl-i Sünnet gazetesi sahibi avukat bir zatın makalesidir.)

   Ben Birinci Cihan Harbinde Bitlis mevkiinde yaralı olarak esir olurken, Bediüzzaman da o gün esir düşmüştü. O Sibirya’ya gönderilmiş, en büyük esirler kampında idi. Ben Bakû’nun Nangün adasında idim. Günün birinde esirleri teftişe gelen ve kampı gezerken Bediüzzaman’ın önünden geçen Nikola Nikolaviç’e o hiç ehemmiyet vermez ve yerinden kımıldamaz. Başkumandanın nazar-ı dikkatini çeker. Tekrar bir bahane ile yine önünden geçer. Yine kımıldanmaz. Üçüncü defasında önünde durur, tercüman vasıtasıyla aralarında şöyle bir muhavere geçer:

   — Beni tanımadılar mı?

   — Evet, tanıdım. Nikola Nikolaviç. Çar’ın dayısı, Kafkas cephesi başkumandanı.

   — O halde, ne için hakaret ettiler?