masum kardeşlerimize bedel gelip onları bir derece zahmetten kurtarıyor. Hem Nurlarla imana hizmetiniz devam etmekle beraber, her biri az zamanda çok hizmet etmiş, bazıları on senede yüz senelik iş görmüş gibidir. Hem bu yeni medrese-i Yusufiyenin imtihanında bulunup onun geniş ve küllî kıymetdar neticelerine bilfiil hissedar olmak için bu zahmetli mücahedeye giriyorlar. Ve kolayca görmelerine müştak oldukları halis, sadık kardeşlerini görüp tatlı bir ders alıp veriyorlar. Hem madem dünyanın istirahat zamanları devam etmiyor, boşuboşuna gidiyor; elbette böyle az zahmetle çok kâr kazananlar tebrike layıktırlar.

   Kardeşlerim, bu geniş hücum, Risale-i Nur’un fütuhatına karşıdır. Fakat anladılar ki; Nurlara iliştikçe daha ziyade parlar, ders dairesi genişlenip ehemmiyet kesbeder ve mağlub olmaz. Yalnız   سِرًّا تَنَوَّرَتْ   perdesi altına girer. Onun için planı değiştirdiler, zâhiren Nurlara ilişmiyorlar. Bizler madem inayet altındayız, elbette kemal-i sabır içinde şükretmeliyiz.

***

بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Garib ve lâtif iki halimi beyan etmek lâzım geldi.

   Birincisi: Benim tecrid-i mutlakta sizin gibi canımdan ziyade sevdiğim kardeşlerimle serbest görüşemediğimde bir inayet-i ilâhiye ve bir maslahat bulunduğu kalbime ihtar edildi. Çünkü elli lirayı sarfedip görüşme için Emirdağ’ına gelerek elli dakika, bazen on dakika, bazen hiç görüşmeden giden çok ahiret kardeşlerimiz, birer bahane ile kendilerini bu medrese-i Yusufiyeye atacaklardı. Benim dar vaktim ve inzivadan gelen hâlet-i ruhiyem bıraksa, o fedakâr dostlar ile tam sohbet etmeğe hizmet-i Nuriye müsaade etmezdi.

   İkincisi: Bir zaman meşhur bir allâmeyi, harbin müteaddit cephesinde cihada gidenler görmüşler, ona demişler. O da demiş: “Bana sevab kazandırmak