havale ederek belki bunda da bir hayır var dedik. Fakat evham yüzünden ve garazkârların jurnalleri ile bu biçare masumlara böyle muameleler, belâların gelmesine bir vesile olacağından korktum, bunu yazmağa mecbur oldum. Zaten bu meselede bir kusur varsa benimdir. O biçareler sırf imanları ve ahiretleri için bana rıza-i ilâhî dairesinde yardım etmişler. Pek çok takdire müstehak iken böyle muameleler hattâ kışı dahi hiddete getirdi.

   Hem medar-ı hayrettir ki; bu defa da bir cemiyet vehmini tekrar ileri sürüyorlar. Halbuki, üç mahkeme bu ciheti tedkik edip beraet vermekle beraber mabeynimizde böyle medar-ı ittiham olacak hiçbir cemiyet, hiçbir emare mahkemeler, zabıtalar ve ehl-i vukuflar bulmamışlar. Yalnız bir muallimin talebeleri ve dârü’l-fünun şakirdleri ve Kur’an dersi veren hafızın hıfza çalışanları gibi Risale-i Nur talebelerinde uhrevî bir kardeşlik var. Bunlara cemiyet namını veren ve onunla ittiham eden; bütün esnaf ve mekteblilere ve vaizlere siyasî cemiyet nazarıyla bakmak gerektir. Bunun için ben böyle asılsız ve manasız ittihamlarla buraya hapse gelenleri müdafaa etmeye lüzum görmüyorum. Yalnız hem bu memleketi, hem âlem-i İslâmı çok alâkadar eden ve maddî ve manevî bu vatana ve millete pek çok bereket ve menfaatı tahakkuk eden Risale-i Nur’u üç defa müdafaa ettiğimiz gibi tekrar aynı hakikat ile müdafaamı men edecek hiçbir sebep yok ve hiçbir kanun ve hiçbir siyaset yasak etmez ve edemez.

***