Bir dehşetli kumandan, dehâ ve zekâvetiyle ordunun müsbet hasenelerini kendine alıp ve kendinin menfî seyyielerini orduya vererek o efrad adedince haseneleri, gazilikleri bire indirdi. Ve seyyiesini ordu efradına isnad ederek onların adedince seyyieler hükmüne getirdiğinden dehşetli bir zulüm ve hilâf-ı hakikat olmasından, ben kırk sene evvel beyan ettiğim gibi, bir hadisin o şahsa vurduğu tokada binaen bana hücum eden sabık mahkemelerimizde bir müdde-i umumiye dedim: “Gerçi onu hadislerin ihbarıyla kırıyorum, fakat ordunun şerefini muhafaza ve büyük hatalardan vikaye ederim. Sen ise bir tek dostun için Kur’an’ın bayraktarı ve âlem-i İslâmın kahraman bir kumandanı olan ordunun şerefini kırıyorsun ve hasenelerini hiçe indiriyorsun.” dedim, İnşaallah o müddei insafa geldi, hatadan kurtuldu...

   Onuncusu: Adliyede adalet hakikatı ve müracaat eden herkesin hukukunu bilâtefrik muhafazasına, sırf hak namına çalışmak vazifesi hükmettiğine binaendir ki: İmam-ı Ali (r.a.) hilâfeti zamanında bir Yahudi ile beraber mahkemede oturup muhakeme olmuşlar. Hem bir adliye reisi, bir memuru kanunca bir hırsızın elini kestiği vakit o memurun o zalim hırsıza hiddet ettiğini gördü, o dakikada o memuru azleyledi. Hem, çok teessüf ederek dedi: Şimdiye kadar adalet namına böyle hissiyatını karıştıranlar pek çok zulmetmişler...

   Evet; hükm-ü kanunu icra etmekte o mahkûma acımasa da hiddet edemez, etse zalim olur. Hattâ kısas cezası da olsa; hiddetle katletse bir nevi katil olur diye, o hâkim-i âdil demiş.

   İşte madem mahkemede böyle halis ve garazsız bir hakikat hükmediyor. Üç mahkeme bizlere beraet verdiği ve bu milletin yüzde –bilseler– belki doksanı Nur talebelerinin zararsız millete ve vatana menfaatlı olduklarını pek çok emarelerle şehadet ettikleri halde, burada o masum ve teselliye ve adaletin iltifatına çok muhtaç Nur talebelerine karşı ihanetler ve gayet soğuk hiddetli muameleler yapılıyor. Biz her musibete ve ihanetlere karşı sabra ve tahammüle karar verdiğimizden sükût edip Allah’a