(Husrev’in son söze karşı bir pusulasıdır.)

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ            بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

   Çok sevgili Üstadım, efendim hazretleri,

   Dünkü gün mahkemeye veya mahkûmiyetten sonra Temyize veya diğer yerlere gönderilmek üzere sevgili Üstadımızca kaleme alınan son sözde, üç yüz milyar müslümanın haşirde bizi ve Risale-i Nur’u mahkûm edenlerden hak talep edeceklerini hatırlatarak haksızlıklarını ihtar eden bu küçük sözü elinde tutarak zındıklara meydan okuyan siz sevgili Üstadımızın arkasında bulunmak şerefinden dolayı duyduğumuz sürurumuza payan olmadığını arz etmekle beraber, bugün kardeşimiz Hafız Mustafa’ya teslimen gönderilen Risale-i Nur şakirdlerinin müslümanlık dairesi içinde topluluklarının gerek hayat-ı şahsîye ve gerekse hayat-ı içtimaiyeye ettikleri menafii tadad etmekle Risale-i Nur şakirdlerinin cemiyetlerinin binlerle hasenelerini birkaç veciz cümlelerle zındıkların gözlerine sokan bu müdafaatınız hepimizi hayrete düşürmüş ve sevgili Üstadımızı tahsinlerle yâd etmeğe vesile olmuştur.

 Husrev

***

                                                                           (Haylaz bir gencin mektubudur.)

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ                 بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

   Yetmiş yaşında Said Nursî beni yanına çağırdı, şu ihtarda bulundu: “Hoş geldin oğlum. Namazını kıl, haylazlık yapma”. Ben kabul ettim.