Kargı ve Osmancık tamamen harap olmuş, Ladik ve sair mahallerde zayiat fazla miktarda imiş. İnebolu’da bir minarenin alemi eğrilmiş, ufak tefek çatlaklıklar olmuş, hasarat ve zayiat olmamış.
Doğrudur Doğrudur Doğrudur Doğrudur
Ahmed Nazif Emin Sadık Mehmed Feyzi
Dördüncüsü: Üçüncü olan bu hareket-i arziyeden sonra yine Risale-i Nur’a ve talebelerine ve müellifine hücum eden ehl-i garazın sözlerini dinleyen adliye aynı tarzda bizi sıkmakta devam ediyordu. Zındıka tarafdarları mübarek Üstadımızın ihbarları olan ve Risale-i Nur’un büyük kerametlerinden olup zelzele eliyle gelen beliyyelere ehemmiyet vermek istemiyorlardı. Risale-i Nur’un ilâhî ve Kuranî hakikatlerine karşı cephe alan bu zümre-i münafikînin başlarına bir dördüncü tokat daha geldi. Garibi şu ki: Biz Şubatın üçüncü günü mahkemeye çağrılmıştık. Izdırab ve elemleri içinde yüreklerimizi ağlatan hastalıklı haliyle kendisinden sorulan suallere cevap vermek için altmışbeş kadar talebesinin önünde ayağa kalkan mübarek Üstadımızın cevapları arasında, “O zındıkların dünyaları başlarını yesin ve yiyecek.” kelimeleri tekrar tekrar heyet-i hâkimenin yüzlerine karşı ağzından dökülüyordu. Birkaç defa mahkemeye gidip geldikten sonra 7 Şubat 944 tarihli İstanbul’da münteşir “Hemşehri” isminde bir gazete elime geçti. Gazete okumaya ve de dinlemeğe hevesli olmamaklığımla beraber yirminci asrın medenileriyiz diyerek bugünkü terakkiyat-ı beşeriyeyi kendilerinden bilen, Allah’ı unutan, ahirete inanmayan insanların başlarına Cenab-ı Hakkın motorlu vasıtalar eliyle nasıl ateşler yağdırdığını, o münkirlerin dünkü Cennet hayatlarının bugünde Cehennemî hâlât içinde nasıl geçmekte olduğunu bilmek ve Risale-i Nur’un bereketiyle Anadolu’yu bu dehşetli ateş yağmurundan nasıl muhafaza etmekte olduğunu görmek ve şükretmek hâletinden gelen bir merakla bazı bu gibi hadiseleri sorardım ve dinlerdim.
İşte bu gazetenin de harp boğuşmalarının resimlerine bakıyordum. Nazarıma çarpan büyük yazı ile yazılmış bir sütunda, Anadolu’nun yirmi bir
