haps-i münferidde ve komşusunda bulunan, daha genç yaşlarında iken adam öldürmek, hırsızlık etmek, kız kaçırmak gibi en şeni’ suçlardan dolayı mahkûm edilmiş, ahlâkî terbiyelerinden soyulmuş gençler arasında azap çektiriliyordu.

   İşte bu sıralarda Denizli zindanının bu dehşetli ızdıraplarını geçirmekte idik. Allah’tan başka hiçbir istinadgâhları bulunmayan bu biçarelerin bir kısmı Kastamonu’dan, diğer bir kısmı İnebolu’dan, diğer bir kısmı da İstanbul’dan henüz gelmemişlerdi. Bu vatanın her köşesinde bulunan ve hak ve hakikat için çırpınan ve saf kalbleriyle necatları için Rabb-ı Rahîmlerine iltica eden pek çok masumların semavatı delip geçen ve arş-ı Rahmana dayanan ahları boşa gitmedi. Allah-ı Zülcelâl Hazretleri o mübarek Üstadımızın Isparta’da söylediği gibi, masumları Cennete götüren, zalimleri Cehenneme yuvarlayan dehşetli bir diğer zelzeleyi gönderdi. Karşısında Risale-i Nur müdafaa vaziyetinde bulunmamasından çok haneler harap oldu. Çok insanlar enkaz altında ezildi. Çokları sokak ortalarında kaldı. Henüz memleketlerinin hapishanelerinde bulunan kardeşlerimizden Kastamonu’dan Mehmed Feyzi, Sadık, Emin, Hilmi ve İnebolu’dan Ahmed Nazif, İbrahim Denizli hapishanesine sevkedildiklerinde şu malûmatı verdiler: “Zelzele tam gece saat sekizde başladı. Bütün arkadaşlar   لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ   zikrine devam ediyorduk. Zelzele bütün şiddetiyle devam etmekteydi. O sırada hatırımıza geldi, Risale-i Nur’u aşkla ve bir saikle üç-beş defa şefaatçi ederek Cenab-ı Hak’tan halâs istedik. Elhamdülillah derhal sakin oldu. Kastamonu’da ise; o gece kaleden kopan çok büyük bir taş aşağı yuvarlanmış, bir haneyi ezmiş. Tekrar kalkıp bitişiğindeki hanenin üzerinden atlayarak diğer bir hanenin üzerine düşmüş. Onu da ezmiş. Birçok hanelerde yarıklar, çıkıklıklar olmuş. Birkaç ev çökmüş, hükümet binası yarılmış. Daha bunun gibi hasarat ve zayiat olmuş. Fakat zelzele her gün olmak suretiyle bir müddet devam etmiş. Tosya’da bin beş yüz ev harap olmuş. Ölü ve yaralı çok fazla imiş.