Aziz, sıddık kardeşlerim,

   İhtiyarsız üç nokta kalbe geldi, demek beyanı münasiptir.

اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَاَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشٖى بِهٖ فِى النَّاسِ

  ayeti, hem Risale-i Nur’a, hem  مَيْتًا  kelimesiyle üç kuvvetli emare ve münasebetler ile Risale-i Nur’un bu biçare şakirdine işareti Birinci Şua’da izah edilmiş. Şimdi bu hadisede, o emarelerden birisi tam hükmediyor. Çünkü bize zulmedenler, ellerinde hayatı ve medeniyeti ve lezzeti tutup, bizi o tarz-ı hayata ehemmiyet vermemekle ittiham edip, mesul ediyorlar, hattâ idam ve ağır ceza ile hapse sokmak istiyorlar. Fakat kanunca sebep bulamıyorlar. Biz dahi elimizde hayat-ı bakiyenin mukaddemesi ve perdesi olan mevti ve ölümü tutup, onların başlarına vurup intibaha getirmek ve onları hakiki mesuliyet ve mahkûmiyetten ve idam-ı ebedîden ve daimi haps-i münferidden kurtulmalarına bütün kuvvetimizle çalışıyoruz. Hatta Ankara’ya giden şiddetli risaleler sebebiyle en ağır ceza nefsime verilse, fakat ceza verenler o risaleler ile ölümün idamından kurtulsalar; hem kalbim, hem nefsim razı olurlar. Demek, biz onların iki cihanda yaşamalarını istiyoruz, arıyoruz. Onlar bizim ölmemizi istiyorlar, bahaneler arıyorlar. Fakat güneş gibi zâhir ve göz ile görünür gündüz gibi bir hakikat-ı mevtiye ve her gün insanlarda vuku bulan otuz bin cenaze, ehl-i dalâlet hakkında, otuzbin idam-ı ebedî ve otuz bin haps-i münferid fermanlarını ve ilâmnamelerini gösterdiklerinden, biz onlara karşı mağlub değiliz. Ne yaparlarsa yapsınlar.   اِنَّ حِزْبَ اللّٰهِ هُمُ الْغَالِبُونَ   ayeti, on iki seneden beri en acınacak mağlubiyetimiz zamanında dahi, cifir ve ebced hesabıyla galibiyetimize aynı tarihiyle müjde ediyor. Madem hakikat budur; biz şimdiden sonra hem mahkemeye, hem halka diyeceğiz ki:

   “Bu gözümüz önünde ve bizi bekleyen ölümün idam-ı ebedîsinden ve karşımızda kapısını açan ve bizi cebr-i kat’i ile kendine çağıran kabrin daimi karanlık haps-i münferidinden kurtulmağa çalışıyoruz. Hem sizin de o dehşetli çaresiz