namazdan bahis varmış. Müdür o genci çağırmış, demiş: “Hocayı dinlemeyiniz, ben toplayacağım.” O genç geldi, bir velvele verdi. Bütün onların yazdıklarını bana getirdiler. Ben dedim: Sizi değil, eğer olsa beni taciz ederler. Sonra ben pencerede otururken müdür geçti, çağırdım. Dedim: “Bu haylazların terbiyeleri namaz ile olur, neden?” Müdür birden dedi: “Ağır cezada eski ezan okunuyor. Ben kapatacağım.” gibi sözler söylemeğe başladı. Ben sıkıldım. Bu derece dalâlette taassup gösteren bir adamın tahakkümü ağırdır diye müteessir oldum. Bu sabah yedi sekiz haylazlar namaza başlayıp, dediler: “Risale-i Nur’un bir kısım şakirdleri hapisten çıkmak istemiyorlar. Biz dahi o mübareklere benzemeliyiz.”
Said Nursî
***
وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ
اَلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ
Aziz, sıddık kardeşlerim,
لِكُلِّ مُصٖيبَةٍ اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ
Hakikaten Hafız Ali, Hafız Mehmed ve Mehmed Zühdü’nün vefatları; değil yalnız bize ve Isparta’ya, belki bu memlekete ve âlem-i İslâma büyük bir zayiattır. Fakat şimdiye kadar bir cilve-i inayet olarak, Risale-i Nur’un bir şakirdi zayi olduğu zaman, derakab iki-üç tane o sistemde meydana çıktığından, kuvvetle ümidvarız ki, başka şekilde o kahramanların vazifelerini görecek, ümid etmediğimiz yerden ciddi şakirdler, çıkarlar, görürler. Zaten o üç mübarek merhum zatlar, az bir zamanda, yüz senelik vazife-i imaniyeyi gördüler. Cenab-ı Erhamürrahimîn, onların yazdıkları ve neşrettikleri ve okudukları huruf-u Nuriye adedince onlara rahmetler eylesin. Âmin!
