Madem hakikat budur ve madem şimdiye kadar Risale-i Nur’un hizmetinde inayet-i rabbaniye tecellisini inkâr edilmeyecek derecede gördük; her birimiz cüz’î, küllî bunu hissetmişiz ve madem şimdi siyasetin ve dünyanın çok cereyanlarının birbirine karşı tahşidatı oluyor ve madem, elimizden kazaya rıza ve kadere teslimden ve hizmet-i imaniye ve Kur’aniye ve Nuriyenin verdikleri büyük ve kudsî teselliden başka bir şey gelmiyor; elbette bize en elzem iş, telaş etmemek ve meyus olmamak ve birbirinin kuvve-i maneviyesini takviye etmek ve korkmamak ve tevekkülle bu musibeti karşılamak ve habbeyi kubbe yapan farfaralı gazetecilerin kubbelerini habbe görüp ehemmiyet vermemektir. Bu dünya hayatının hususan bu zamanda, bu şerait altında kıymeti yoktur. Başa ne gelse gelsin, hoş görmeli.

Said Nursî

***

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ                      بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ

   Aziz, sıddık, kardeşlerim,

   İki-üç kardeşlerimiz şöyle güzel bir teselli kendilerine bulmuşlar. Diyorlar ki:

   “Bu hapisde bir kısım yeni kardeşlerimiz, bir-iki saat gayr-i meşru bir hareket yüzünden, bir-iki, belki on sene bu sıkıntı içinde sabır ve tahammül ediyorlar. Hattâ bir kısmı şükrederek, başka günahlardan kurtulduk dedikleri halde; biz, Risale-i Nur vasıtasıyla en meşru bir hareket ve hizmet-i imaniye yüzünden altı-yedi ay hayırlı bir sıkıntıdan neden şekva ediyoruz!” diyorlar. Ben de, bin barekâllah onlara derim. Evet, beş-on sene hem imanını, hem başkalarının imanını kurtarmak niyetiyle zevkli, tatlı, hayırlı, kudsî bir hizmet ve yüksek bir ubudiyet-i fikriye yüzünden beş-on ay zahmet çekmek, medar-ı şükür ve iftihardır. Bir hadisde