aynen müddeiden anladım. Hafız Ali dahi onun gibi çoklarımızı zulümden kurtardı, diye o iki kahraman büyük üstadlarımın dairesinde bil-istihkak makam almışlar. Bir kardeşimiz rüyasında bu iki kahramanın beraber bizim için hapse geldiklerini görmesi ise, hem yardım, hem teşekkür içinde tahmin ederim.

   Kardeşlerim, her ihtimale karşı ihtiyaten eğer bir arama olsa ve nüshalarınız görünse diyeceksiniz ki: Vahdet-i mesele itibariyle bu iki risale her birimizin tam müdafaasıdır. Elbette her birimizin elinde bulunması hakkımızdır. Madem Ankara makamatına resmen gitmişler, elbette o iki müdafaaya elimizde ilişilmez. Ve her birimizin elinde bulunması lâzımdır. Eğer denilse: “Neden bu kadar çok yazıyorsunuz? Ve çok uzun ve saded haricinde imanî meseleleri müdafaat içinde yazıyorsunuz?” Onlara cevaben diyeceksiniz ki: Biz altmış kişiyiz; çoğunun yazısı yok. Hem binler masum Risale-i Nur şakirdlerinin ve yüz otuz risalenin müdafaanamesi elbette o nisbette çok uzun olması lâzım gelirken, mecburiyetle gayet kısa yazılmış. Tarihlerde bu çeşit imanî ve ilmî mahkeme ve hakaik üzerine böyle muhakeme emsali vuku bulmamış. Onun için risaleler şeklinde böyle yazıyoruz. Eğer kardeşimiz Said serbest olsaydı ve görüşmekten tecrid edilmeseydi; bu ilmî ve imanî hakikatleri müdafaa için on, yirmi risale yazılacaktı.

   Bununla beraber ihtiyat etmek lâzımdır. Gerçi lehimizde bulunanlar çokturlar. Fakat aleyhimizdekiler çok dessas ve alçak ve haindirler. Vazifemiz ise tevakkuf etmiyor, tenevvü ediyor. Biz bazen bir tek muallime bir tek risaleyi okuttuğumuzdan memnun ve müteşekkir oluyordum. Şimdi; yüzler, belki binler feylesoflara, âlimlere, büyük memurlara ve adliyecilere ve mebuslara merak ile ve dikkat ile okumağa meydan açılmış. Ne kadar muannid ve mütemerrid bir muteriz dahi olsa Risale-i Nur’un keskin hüccetlerine karşı lâkayd kalamaz. Küfr-ü mutlaktan, küfr-ü meşkûka çıkar. Bir derece istifade eder.

Said Nursî

***