İkincisi: Aleyhimize çevrilen dolaptan kurtulmak imkânı bulamadık. Ben hissetmiştim, fakat çare yoktu. Biçare merhum Şeyh Abdülhakim ve Şeyh Abdülbaki kurtulamadılar. Demek bu musibette biz birbirimizden şekva etmemiz; hem haksız, hem manasız, hem zararlı, hem Risale-i Nurdan bir nevi küsmektir. Sakın sakın, has rükünlerin gösterdikleri faaliyeti bu musibete bir sebep görüp onlardan gücenmek ise, Risale-i Nur’dan çekilmek ve hakaik-ı imaniyeyi öğrenmekten pişman olmaktır. Bu ise, maddî musibetten daha büyük bir manevî musibettir. Ben kasem ile temin ederim ki: Sizin her birinizden yirmi-otuz derece ziyade bu musibette hissedar olduğum halde, niyet-i halise ile faaliyet göstermelerinde ihtiyatsızlığı yüzünden gelen bu musibet on defa daha fazla olsa da yine onlardan gücenmem. Hem geçmiş şeylere itiraz etmek manasızdır. Çünkü tamiri kabil değil.

   Kardeşlerim, merak musibeti ikileştirir. Maddî musibeti kalbte de yerleştirmek için bir kök olur. Hem kadere karşı bir nevi itiraz ve tenkidi ve rahmete karşı bir nevi ittihamı işmam eder. Madem her şeyde bir güzellik ciheti var. Ve rahmetin bir cilvesi var. Ve kader adaletle ve hikmetle iş görür. Elbette biz bu zamanda umum âlem-i İslâmı alâkadar edecek bir kudsî vazife yüzünden gelen hafif bir zahmete ehemmiyet vermemekle mükellefiz.

Said Nursî

***

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ                بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

   Aziz, sıddık kardeşlerim ve hak ve hakikat yolunda hakikatlı, pişman olmaz arkadaşlarım!

   Bu gece fecre yakın hatıra gelen bir hasbihaldir. Kitab ve evraklarımızın Ankara’ya gönderilmesi inşaallah çok cihetlerle hayırlı çıkacak