Kur’anî faideleri kalmış. Demek o geçici bir tek musibet, daimî ve müteaddid nimetlere inkılâb etmiş. Gelecek zaman ise şimdilik yok olmasından, onda devam edecek musibetin şimdilik elemi yok. Tevehhüm ile yokdan elem almak, rahmet ve kader-i ilâhiyeye itimadsızlıktır.

   Saniyen: Şimdi zemin yüzünde ekser beşer; maddî ve manevî kalben ve ruhen ve fikren musibetler ile giriftardırlar. Bizim musibetimiz, onlara nisbeten hem gayet hafifdir, hem kârlıdır. Hem kalb, hem ruh için; hem iman, hem selâmet ve sıhhat lezzetleri var.

   Salisen: Bu fırtınalarda buraya girmeseydik, vehham memurların temasında bu hafif musibet ağırlaşacak ve onlara karşı tasannu ve dalkavukluk etmek belâsı olacaktı.

   Rabian: Bu işsiz ve muzaaf maddî ve manevî kışda, Medresetü’z-Zehra’nın bir dershanesi olan bu Medrese-i Yusufiyede, öz kardeşten daha müşfik çok hakiki dostlarını ve mürşid gibi uhrevî kardeşlerini gayet ucuz ve az bir masrafla görmek ve ziyaret etmek ve onların hususî meziyetlerinden istifade etmek ve şeffaf şeylerde sirayet eden nur ve nuranî gibi hasenelerinden, manevî yardımlarından, ferahlarından, tesellilerinden kuvvet almak cihetiyle bu musibet; şeklini değiştirir, bir nevi inayet perdesi hükmüne geçer. Evet, bu gizli inayetin bir lâtif zerafetidir ki, buraya gelen bütün Risale-i Nur talebelerine “Hocalar” namı verilmiş. Herkesin lisanında “Hocalar.. hocalar” diye hürmetle yâdediliyorlar ve bu zerafet içinde lâtif bir işaret var ki; bu hapis medreseye döndüğü gibi, Risale-i Nur şakirdleri dahi birer müderris, muallim ve sair hapishaneler de bu hocaların sayesinde inşaallah birer mekteb hükmüne geçeceklerdir.

   Kardeşlerim;

   Bunun gibi teselliye dair evvelce yazılan küçük mektuplar arasıra okunsa ve Meyve Risalesinin hususan ahirleri beraber mütalaa edilse ve hatıra gelen Risale-i Nur’un meseleleri medar-ı müzakere olsa, inşaallah talebe-i ulûmun şerefini kazandırır. İmam-ı Şafiî (k.s.) gibi büyük zatlar: “Talebe-i ulûmun hattâ uykusu da ibadet sayılır.” diye ziyade ehemmiyet