وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ             بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ 

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Ben sizin orada bulunmanızın hikmetini aynen yazdığın gibi tahmin ederdim. Orada ya korkudan veya çabuk kurtulmak fikriyle benden ve Risale-i Nur’dan bir derece zâhirî bir çekilmek ve bize muarız olanlara bir parça taraftar kendini göstermek vaziyeti, hem bana, hem Risale-i Nur’a zararı dokundu. Müdür ile mahkeme o vaziyetten cesaret aldılar. Ben bilirdim, fakat o zatın eski sadakatı ve hizmeti bana o ehemmiyetli kusurunu affettiriyordu. Fakat o hâl, o zata hiç faide vermediği gibi kurtulmasını ümidin hilâfına tehir etmekle beraber binler masum diller ile edilmiş dualar ve ibadetlerden, sadakat-ı tam şartıyla; mukabilinde hissedar olmasını kaybetmiş. Ben arasıra onu teşrikine ve tam sadakatına dualar ile çabalıyorum. Sen benim tarafımdan ona selâm söyle ve de ki: En ziyade yaralananlar siperini bırakanlardır. Hem bizim karşımızdaki hükümet ve mahkeme değildir. Belki gizli zendeka ve küfr-ü mutlaka düşenlerin komitesidir. Ve hiçbir tevil kaldırmayan dehşetli bid’aların taraftarlarıdır ki, hükümeti iğfal edip aleyhimize sevkettiler. Meselâ, benden kusurum için sıkılan elbette münafık masonlara yanaşır. Evet, yol şimdi bizim için ikidir. Bir veli dahi bize hücum etse bilmeyerek masonlara yardımcı olur.

Said Nursî

***

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ               بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Bu eski ve yeni iki Medrese-i Yusufiyedeki şiddetli imtihanda sarsılmayan ve dersinden vazgeçmeyen ve yakıcı çorbadan ağızları yandığı halde talebeliğini bırakmayan ve bu kadar tehacüme karşı kuvve-i maneviyesi