وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ           بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

   Aziz kardeşlerim,

   Meyve’nin meselelerinin tekmil edilmesine meydan vermeyen mânilerin zevali ile inşaallah yine başlanacak ki; birisi, soğuk; birisi, masonların onun kuvvetinden dehşet almalarıdır. Ben, bu musibette, kader-i ilâhi cihetini düşünüyorum. Zahmetim rahmete inkılâb eder.

   Evet, Risale-i Kader’de beyan edildiği gibi, her hadisede iki sebeb var: Biri zâhiridir ki; insanlar ona göre hükmederler, çok defa zulmederler. Biri de hakikidir ki; kader-i ilâhi ona göre hükmeder, o aynı hadisede beşer zulmünün altında adalet eder. Meselâ; bir adam, yapmadığı bir sirkat ile zulmen hapse atılır. Fakat gizli bir cinayetine binaen, kader dahi hapsine hüküm verir, aynı zulm-ü beşer içinde adalet eder. İşte bu meselemizde elmaslar şişelerden; sıddık fedakârlar, mütereddid sebatsızlardan; ve halis muhlisler, benlik ve menfaatini bırakmayanlardan ayrılmak için bu şiddetli imtihana girmemizin iki sebebi var:

   Birisi: Ehl-i dünya ve siyasetin evhamlarına dokunan kuvvetli bir tesanüd ve ihlâsla yapılan fevkalâde hizmet-i diniyedir; zulm-ü beşer buna baktı.

   İkincisi: Herkes kendi başına bu kudsî hizmete tam ihlâs ve tam tesanüd ile tam liyakat göstermediğimizden kader dahi buna baktı. Şimdi kader-i ilâhî, ayn-ı adalet içinde hakkımızda ayn-ı rahmettir ki; birbirine müştak kardeşleri bir meclise getirdi, zahmetleri ibadete ve zayiatları sadakaya çevirdi. Ve yazdıkları risalelerine her tarafdan nazar-ı dikkati celbetmek ve dünyanın mal ve evladı ve istirahatı pek muvakkat ve geçici ve herhalde bir gün onları bırakıp toprağa girecek olmasından, onların yüzünden ahiretini zedelememek ve sabır ve tahammüle alışmak ve istikbaldeki ehl-i imana